خودزنی- رامین کامران

یکی از خسته کننده ترین سخنانی که دائم می شنویم، بد و بیراه هایی است که به اپوزیسیون گفته می شود و درگیر ریز و درشت کردن هم نمی ماند و هزار نسبت به همه می دهد. حرف اولاً نادرست است و دوم اینکه در حکم خودزنی است ولی گویا کسی مطلقاً به این دو نکته توجهی ندارد.

آن چیزی که اپوزیسیون ایران خوانده میشود چیز یکدستی نیست. کشته شدن بختیار دو پیامد عمده داشت. از یک سو حکومت توانست با هوچیگری اصلاح طلبی، مرکز ثقل اپوزیسیون را به داخل منتقل کند و در عمل بی اثرش سازد؛ از سوی دیگر آمریکا با سرازیر کردن پول و استخدام مزدور در همه جا، توانست مبارزۀ مردم ایران را از خود آنها بدزدد و به زائدۀ تبلیغاتی خود تبدیلش سازد. اینکه در نهایت اصلاح طلبان، خود به مبلغان سیاست آمریکا تبدیل شدند، بر کسی پوشیده نیست و شاید بتوان گفت که اصولاً منطقی هم بود که چنین بشود.

به این ترتیب، در کیسۀ آنچه اپوزیسیون میخوانیم، نخاله بسیار بیشتر از آرد شد و ما ماندیم گرفتار. حال عده ای پیدا شده اند و بی هیچ تمایزی، همۀ اپوزیسیون را به یک چوب میرانند، به چوبی که فقط سزاوار همین نخاله هاست. این میان، آنهایی که از هر دسته و گروه، به فکر ملت ایرانند، به طور مستقل کار خودشان را پیش می برند و سرشان هم جایی بند نیست، دارند بابت رقبای دغلشان فحش می خورند. چیزی که نه با عدالت می خواند، نه با انصاف و نه با عقل سلیم.

مقصود من از نگارش این چند خط، یادآوری چند نکتۀ بسیار روشن است.

اول اینکه اپوزیسیون اصیل یعنی خود ما. کس دیگری و کسی غیر از این اپوزیسیون نیست که بتواند بیاید و مملکت را از چنگال حکومت اسلامی نجات بدهد. اگر چشمتان به داخل باشد، یعنی یا به اصلاح طلبی امید دارید یا به کودتای نظامی که حرفش هست و خودش نیست و تازه اگر هم باشد، معلوم نیست که چه دردی را از چه کسی دوا خواهد کرد. اگر هم به خارج باشد که آینده تان بر نقشۀ جغرافیا نقش شده است. نگاهی به کشور های اطراف بکنید، کاتالوگ خدماتی است که آمریکا عرضه می کند. بازاریابیش هم که خوب است.

وقتی می گویم این اپوزیسیون خود ماست، یعنی خود شماییست که ایرانی هستید و این خطوط را می خوانید. این دم و دستگاه، آیینۀ توانایی ایرانیان است برای کار جمعی سیاسی. چیز دیگر و کس دیگری در کار نیست که بتوانید گناه را به گردنش بیاندازید. هر چه به آن می گویید در حقیقت حوالۀ خودتان شده است.

آخر از همه اینکه در این دنیای دون، غیر از خود شما، کسی خیرخواه شما نیست. این اپوزیسیون آن خواهد بود که شما بسازید، خود که وجود و توانایی مستقل از شما ندارد تا به این دلیل بخواهید از آن حساب بکشید. یا به آن کمک مادی و معنوی می کنید، قوی می شود و کارساز، یا اینکه نمی کنید و گرفتار ضعف مزمن می ماند و شما و مملکت هم اسیر حکومت اسلامی خواهید ماند. دق دلی را که از حکومت دارید بر سر کسانی که با تمام مشکلات از مبارزه باز نایستاده اند و از هزار چیز گذشته اند تا این کار را پیش ببرند، نادرست است و در حکم خودزنی.

به جای اینکه دائم نق بزنید که اپوزیسیون برای شما چه کرده، یک بار هم شده از خود بپرسید که برای اپوزیسیون چه کرده اید.

۱ ژانویۀ ۲۰۲۰، ۱۲ دی ۱۳۹۹