فراخوان عمل مشترک در آستانه ی 8 مارس 2021

دوستان عزیز، زنان گرامی

در آستانه ی 8 مارس امسال لازم دیدیم تا به پاسداشت 8 مارس و با توجه به سطح مبارزات زنان، امسال در چارچوب یک همکاری مشترک معنای بیشتری برای 8 مارس قائل گشته و بدین منظور اقدامات مشترکی را به اجرا درآوریم تا نشان از متحد بودن زنان و عزم شان در راستای برقراری نظامی انسانی و برابرانه و جایگزین نظام ستمگر مردسالار باشد.

تاریخ مکتوب، تاریخی است که با ذهن، زبان و قلمی مردانه به نگارش درآمده و طبیعتا وجود زنان، حضورشان در جامعه و نقش محوری که در جامعه و پیشبرد آن داشته است را ذکر نکرده و عامدانه از قلم انداخته است. در این تاریخ اثری از چگونگی، دلایل و مناسباتی که باعث تغییر جایگاه نماد زن از مدیر جامعه به یک برده و مبدل شدنش به ابژه و ملکه ی کالاها به چشم نمی‌خورد. این تاریخ چیزی از چگونگی سقوط زنان از مقام اله گی، تبدیل شدنشان به جادوگرانی مرموز، سوزانده شدن هزاران زن به جرم دانایی و معرفت طبیعی در آتش ذهنیت مردسالارانه بر زبان نمی آورد. از روایات این تاریخ نمی توان دریافت که چگونه زنانی رها و مستقل را با فریب رهاسازی و نجات بخشی در چهار دیواری خانه محبوس کردند و فکر و ذهن، بدن و موجودیتشان را با چادری سیاه پوشاندند. در این روایت مردمحور اشاره‌ای به جایگاه غیر قابل انکار، نقش، موجودیت و قدرت تحمل زنان در حیات اجتماعی و انسانی نشده است. به همین دلیل است که می‌توان گفت تاریخ اسارت و به بردگی کشاندن زنان روایت نگشته است. در مقابل این امر اما، تاریخ آزادی زنان در حال نگارش بوده و با مبارزه و خون هزاران زن همانند کلارا زتکین، رزا لوکزامبورگ، بشیرە بن مراد، مینا کشور کمال، شیرین علم هولی، ندا آقاسلطانی، خواهران کعبی، شیما الصباغ و بزرگ زنانی همانند آنان نگاشته خواهد شد. زنان تاریخ خویش را ساخته و آنگونه می نویسند! در قرن بیست و یکمی  که با ظلم و ستم مضاعف نظام دولت-ملت مردسالار، خشونت علیه زنان سر به فلک کشیده و غیر قابل تحمل گشته است، خط مشی مقاومت و مبارزه زنان اوج گرفته و ثابت نمود که فریاد زنان از شیلی، آمریکا و آفریقا و خاورمیانه و تمامی نقاط جهان به همدیگر رسیده است. فریاد و خواست زنان مصر، تونس، ایران، افغانستان یکی شده و زنان جملگی به سان یک ملت؛ ملت زنان همه یک صدا فریاد زدند: قرن بیست و یکم، قرن مبارزه و آزادی زنان خواهد بود!

نظام دولتی و شکل نامیمون کنونی آن یعنی دولت-ملت همانگونه که تلاش می نماید تا با سیاست یک رنگ کردن جامعه و نهادینه نمودن فردگرایی، ارتباط فرد با جامعه را از میان بردارد، به همان اندازه هم در محدود کردن عرصه تلاش و مبارزه‌ی زنان و گسستن آنان از جامعه از هیچ تلاشی فروگذار نیست. اگر زنان وجود و حضور خود در عرصه های سیاسی، اقتصادی، حقوقی و آموزشی را ثابت نکنند، به این معنی است که نظام دولتی و سیاست پدر-مردسالار توانسته‌اند موجودیت و پتانسیل زنان را به خدمت خویش درآورده و به اسارت بکشند. این بدان معناست که موجودیت زنان و به تبع آن، موجودیت جامعه توسط ساختار دولت-ملت از جوهره اش تهی گشته و به وسیله ای جهت رسیدن به اهداف سودمحور تبدیل گشته اند. این تروری بی نظیر است که اعمال گردیده و تنها تروری جسمی و فیزیکی نیست. بدون شک محدود کردن و محاصره زنان در لوای دیوار «ناموس» از سوی انواع دولت ها و نمایندگانشان (پدر، برادر و همسر) نیز ترور است. آنگاه که امکان و میدانی برای ابراز وجود و نظر زنان به صورت آزادانه وجود نداشته باشد، مطالباتشان سرکوب شده و خود آنان نیز ترور گشته محسوب می شوند. ویران نمودن طبیعت، باقی نگذاشتن امکان کار برای جوانان و زنان، ترویج اعتیاد در میان طبقات فرودست و کشتن کولبران و سوختبران به بهانه‌ی قاچاق کالا نیز، از شیوه‌های ترور می باشند. کودک همسری نوعی دیگر از ترور و حتی جنایتی در حق کودکان دختر است، تمامی این ها سیاست نابود کردن انسان و جامعه انسانی می‌باشند که جملگی در جهت ادامه ی بقا و طولانی‌ترشدن عمر نهاد دولت اجرا می‌شوند. پیداست که بقای عمر نهاد دولت بسته به ایجاد بحران و نابسامانی در جامعه است، لذا دولت، برای ایجاد بحران در جامعه، در همه ارزش‌های جامعه دخالت کرده و سعی در نابود کردن ارزش‌های واقعی انسانی و نهادینه کردن ضد ارزش‌ها به عنوان ارزش در جامعه دارد.

تعریف زن در قاموس و ذهنیت مردسالار و با تفکر تبعییض جنسیتی، شخصیت رام شده و آرامی است که موجودیتش به موجودیت مرد وابسته می‌باشد. چنانچه زنان در جستجوی آزادی باشند و تسلیم تفکر مرد سالار- تبعیض‌گرا نشوند و تعریف مردسالاری از زن را به چالش کشیده و در برابرش بایستند، بی درنگ مورد حمله و اعمال خشونت قرار گرفته و این خشونت تا بالاترین سطح خویش، زن کشی پیش می رود، چرا که اندیشه، روش زندگی و برخورد دمکراتیک زنان خطری جدی برای نهاد دولت و نظام مردسالار بوده و نهاد مزبور نجات خود از موج  مقاومت، اندیشه و عمل دمکراتیک زنانه را در تداوم بخشیدن به نظام بردگی زنان و نهایتا زن کشی می‌بیند.

ترور زنانی چون «ملالی میوند» فعال حقوق زنان در افغانستان ، «رهام یعقوب» در بغداد، به گروگان گرفتن زن فعال بلوچ «رحیمه کورد تمیمی»، ترور سه زن انقلابی کورد «سکینه جانسز، فیدان دوغان و لیلا شایلمز» در مرکز به اصطلاح دمکراسی پاریس، ترور زنان سیاستمدار عرب «هند الخضیر و سعد الهرماس» در شمال و شرق سوریه، به گروگان گرفتن زن فعال سیاسی کورد «زینب جلالیان» و اعدام «شیرین علم هولی» (زن فعال سیاسی کورد) در ایران، همه نمونه‌های اعمال سیاست و تفکر زن‌ستیز دین محور و فاشیسم دولتی علیه زنان بوده و اثباتی است بر اینکه سیاست سیستماتیک زن ستیزی و زن کشی، سیاستی جهانی بوده و از سوی نظام سرمایه، دولت، مردسالاری و دنباله های ذهنیتی و عملی آنان در همه جا به یک سان اجرا می گردد.

در این جهان زن ستیز، رژیم ستمکار و اشغالگر ایران، از سرآمدترین این نظام هاست که یک جامعه را به زندان افکنده و در آن زندان نیز زنان را به انزوا کشانده است. نظام برقرار شده بعد انقلاب ملت‌های ایران در سال ۱۳۵۷، که با پیشاهنگی زنان و جوانان روی داد و به پیروزی رسید، این واقعیت را بیش از پیش آشکار نمود که در تاریخ مدام زنان به عنوان ابزاری جهت به پیروزی رساندن مردان و سیستم دولت‌ها مورد استفاده قرار گرفته و اولین قربانی دست مردـ دولت بوده اند. حجاب اجباری، بیکاری، تن‌فروشی ناشی از فقر، گرسنگی، زندان، اعدام، اسیدپاشی، کودک همسری، قتل و خودکشی، ارمغان رژیم حاکم ایران برای زنان بوده که بعد از انقلاب سر کار آمد!

رژیم جمهوری اسلامی در گام نخست زن‌ها را هدف حمله قرار داد. رژیم ملت ها  و جنس ها را از همدیگر جدا نمود و با اتخاذ سیاست «تفرقه بینداز و حکومت کن»، بین ملت‌ها تفرقه ایجاد کرده و زنان را از میدان زندگی اجتماعی ـ سیاسی دور کرده و به حاشیه رانده و بدین ترتیب بزرگ ترین خطر جهت رژیم را برطرف نمود؛ خطر اتحاد ملت‌ها و اتحاد زنان که دموکراتیک ترین واکنش را می توانست تشکیل دهد!

زندان های ایران مملو از زنان و جوانان آزادی خواه می‌باشد و هر روز موج دستگیری و اعدام در غرب و شمال غربی،  جنوب و جنوب شرقی ایران علیه ملت‌های کورد، بلوچ و عرب افزایش می یابد. تنها در عرض یک ماه ۱۱ نفر در سیستان و بلوچستان اعدام گردیده‌اند، همزمان در شرق کوردستان ۱۴۰ نفر بازداشت شدند، که بیش از ۱۰ تن از آنان زن بودند. بر همین منوال ده‌ها فعال عرب اعدام گردیده اند و صدها تن دیگر در بی خبری و بدون محکمه در زندانهای مخوف اطلاعات به سر میبرند. البته خشونت و سیاست‌های سرکوبگرانه حاکمیت هرگز نتوانسته موج مقاومت و مبارزه ملت‌ها را که زنان در خط مقدم آن قرار دارند، خاموش نماید. زندان به شکل یک دژ مقاومت برای زنانی چون زینب جلالیان ، فهیمه بدوی، نسرین ستوده، آتنا دائمی، و گلرخ ایرایی ابراهیمی تبدیل گشته است، زنانی که  برای همه زنان و ملل تحت ستم ایران نقش الگوی مبارزه و مقاومت را ایفا می‌نمایند. و بسیارند زنانی کە تحت تاثير سياستهاي زن ستيزانه و استعماری دولت ملت ايران يا گمنام مانده اند يا سمت و سوی مبارزه شان دغدغه های زنان ملل تحت ستم را آنچنان كه در خور اهمیت است در بر نگرفته است و مبارزاتشان در جهت جستجوی آزادیهای یواشکی تقلیل دادە شدە است.افغانستان نیز یکی دیگرازدولت ملتهایی است کە با یک رنگ شدن با  ذهنیت نیروهای امپریالیسم ، افکارزن ستیزانەی خود را تحت لوای اسلام  و جهاد در سطح فجیعی در برابر جامعە ، بویژە زنان و جوانان بکار میگیرد. ملالی جویا یکی از اعضای پارلمان افغانستان بود کە بدلیل ایستادگی اش در برابر بنیادگران جهادی ، چندین بار در معرض سوءقصد این نیروها قرار گرفت.این سیاستها روزانە در جهت حذف زنان آگاه و فعال جامعە ادامە دارد و با مقاومت و مبارزات زنان روبرو میگردد.

آنچه مهم است این است که تعریف آزادی و مطالبات واقعی واضح بوده و هیچ قدرتی نمی‌تواند تعریف و مطالبه‌ای را که هزاران جان پاک در راه و معنا و واقعیتش فدا شده‌اند را به بیراهه برده یا ماهیتش را به تحریف بکشاند. ریشه ی اصلی مسئله زنان یک درد مشترک است، سیاست و سرکوبی هم که علیه‌شان اعمال می‌شود، در برخی لایه های ستم مشترک است . لذا برداشتن گام‌ها و مبارزات مشترک از سوی زنان علیه سیاست‌های زن‌ستیزانه و سرکوبگرانه یک ضرورت است. هم‌صدایی و اتحاد زنان و کانالیزه کردن پتانسیل مبارزاتی شان در خط مشی آزادی، نشانگر پی بردن زنان به این ضرورت واقعی می‌باشد. ما زنان و ملل تحت ستم و همه ستمکشان ایران در این زمینه دارای تجربه و آزمون/خطاهای بسیاری می‌باشیم که امروز نیزباید با توجه به درسهایی که از آن گرفته ایم و نقش بر آب کردن سیاست‌های زن‌ستیز رژیم به میدان آمده و هم صدا، همگام و قدرتمند عمل نماییم.

ما بعنوان زنان آزادیخواه، با درک شرایط حساس کنونی جامعه ی ایران، زنان و جوانان و همچنین جواب دادن به نیاز واقعی موجود، ضروری می‌دانیم که در آستانه ۸ مارس، روز جهانی مبارزه زنان، دست همکاری به سوی همه‌ی نیروهای آزادی خواه و فمینیست‌های مبارز علیه سیاست‌های اشغالگرانه رژیم ایران دراز کرده و فراخوان اتحاد عمل مبتنی بر اصول مشترک را اعلام می‌نماییم و خواستار برداشتن گام‌های عملی در جهت تشکیل یک جبهه متحد زنان آزادی خواه هستیم.

ما زنان بیشتر از نان شب به آزادی احتیاج داریم و برای رسیدن به آزادی، عملی کردن این موارد بسیار مهم را از ملزومات رسیدن به آزادی می‌دانیم:

1ـ برای خنثی کردن ترورهای دولتی و سیاست‌های رژیم زن‌ستیز ایران خواستار تأسیس یک مرکز جهت وضع سیاست دمکراتیک مشترکی هستیم که بتواند به شکل یک نهاد، پلتفورم و یا یک جبهه مشترک و متحد از زنان آزادیخواه را گردهم آورده و امکانی برای متشکل کردن همه‌ی زنان، فارغ از تفاوت‌های ملی، اجتماعی، مذهبی، زبان و … فراهم کند.

2ـ با روشنگری و تلاش برای بالا بردن سطح آگاهی زنان، برای پایان دادن و از بین بردن جنایت، ترور دولتی (حجاب اجباری، بیکاری، گرسنگی، تن فروشی، زندان و اعدام، اسیدپاشی، کودک همسری، قتل وخودکشی ) که تحت عنوان و در لوای قانون علیه زنان اعمال و بر آنها تحمیل می‌شود، در سطح سازمان و نهادهای بین‌المللی پرونده‌ی مشترک آماده کرده و از این طریق مجامع بین‌المللی را در جریان وضعیت زنان و ملل تحت ستم در ایران قرار دهیم.

3ـ مکانیزم دفاع ذاتی مشترکی برای زنان و جوانان و همه اقشار جامعه، جهت مقابله با هر گونه قتل‌عام فیزیکی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و غیره ایجاد نماییم.

4ـ مرکزی جهت پروپاگندا و آژیتاسیون علیه سیاست‌های جنایتکارانه رژیم اشغالگر ایران، مانند وبسایت و کانال‌ها در شبکه‌های اجتماعی بنیان گزاریم.

5ـ از هر گونه کارزارهای اینترنتی، بیانیه، موضع و مبارزه‌ای که هر کدام از سازمان‌ها، جنبش‌ها و نهادها که در این جبهه مشترک حضور دارند و عضوی از این جبهه و اتحاد عمل به حساب می‌آیند، پشتیبانی نماییم.

جامعە زنان آزاد شرق کردستان – کژار 

جمعیت انقلابی زنان افغانستان – راوا

میترا درویشیان/ کانون نویسندگان در تبعید آلمان  

زمان مسعودی / فعال حقوق زن آلمان

بسی شاماری / عضو شورای هماهنگی پلتفورم دموکراتیک ایران

سحر شهیار / عضو پلتفورم دمئکراتیک ایران

 هیفا الاسدی / فعال حقوق زنان

سازمان زنان شرق کوردستان در اروپا / روناک

مرسده قائدی / تلویزیون خاوران،عضو ایران تریبونال انگلیس

سحر صبا / فعال نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران

فتان جوکار/ عضو دادگاه مردمی ایران تریبونال

ماریا رشیدی / نماینده انجمن حق زنان سوئد

زنده باد اتحاد و همبستگی زنان

زن، زندگی، آزادی

2021/03/01