به مبارزات خود برای آزادی و حاکمیت ملت با همبستگی ادامه دهیم

وضعیت ایران روز به روز بدتر میشود. وخامت اوضاع چنان فراگیر و آشکار است که همه جز سران نظام به آن اعتراف دارند. حاکمیت چشم و گوش خود را بسته و نه تنها راه حلی برای خروج از بن بست های خودساخته ارائه نمیدهد بلکه برعکس دائما دست به اقداماتی میزند که اوضاع را وخیم تر کرده، مردم و کشور را گرفتار بن‌بست های جدیدی مینماید.

برای نمونه علیرغم کمبود بودجه حاکمیت برای آزاد نگه‌داشتن امکان دزدی و پولشویی های خود و اعوان و انصارش از تصویب قانون بین المللی علیه پولشویی FATF سر باز میزند. امری که باعث شده بسیاری از کشورها بدهی های خود به ایران را نپردازند. نمونه دیگر رفتاری است که حاکمان با تهدید و رجزخوانی به شیوه لاتها و چاقوکشان مانند گروگان گیری، تروریسم، پشتیبانی از نیروهای جنایتکار و بنیادگرا در برخی از کشورها یا تهدید به نابودی برخی دیگر از کشورها پیش گرفته اند. تهدیدهایی که در گذشته به جنگ عراق و ایران انجامید و به منزوی شدن ایران در جهان منجر شده است. رفتار جاهلانه ای که حتی پس از اعلام همکاری امارات با اسرائیل علیه این کشور همچنان ادامه دارد.

شواهد حکایت از آن دارد که جدا از الگوهای اسلامی 1400 سال پیش، الگوی امروز جمهوری اسلامی، کره شمالی است که حاکمیت دیکتاتوری آن اکثریت مردمش را با فقر و گرسنگی روبرو ساخته است. تهیه بمب اتمی، میلیتاریزه کردن کشور و ریختن باقی درآمدها به حلقوم کادرهای کمونیست از جمله سیاست های دیکتاتوری کره شمالی برای حفظ بقای خویش است. در جمهوری اسلامی جای کادرهای کمونیست را، ملایان و خودی ها گرفته اند. این در حالیست که کره جنوبی، نیمه دیگر این شبه جزیره، در سایه آزادی و دموکراسی به کشوری پیشرفته، حافظ حقوق انسانی و یکی از قدرتهای اقتصادی بزرگ جهان تبدیل گردیده است.

نه تنها قرارداد 25 ساله راهبردی جمهوری اسلامی با چین و قراردادهای مشابه با کشورهای دیگر بلکه همچنین سیاست های جمهوری اسلامی که سبب نابودی اقتصاد و گسترش فقر در ایران شده، زمینه ساز وابستگی استعماری ایران به چین و روسیه و سایر دیکتاتوری های جهان است و میرود تا استقلال ایران که بویژه مصدق و جبهه ملی در راس نهضت ملی در تمام مدت برای آن مبارزه کرده اند و دستاوردهای یکصد و پنجاه ساله مبارزات مردم ایران را به باد فنا بسپارد و کشور ما را به دوران ماقبل آن بازگرداند.

اولویت جمهوری اسلامی خوشبختی مردم ایران و بهبود وضعیت مردم و کشور نیست بلکه حفظ بقای خویش به هر قیمت، و نیز پی گرفتن اهدافی مانند صدور انقلاب، برافراشتن پرچم امام زمان در کاخ سفید و دین و حجاب اجباری و غرب ستیزی است. گرچه این هدفگذاری‌ها فشار بیشتر بر مردم و شکست‌های پیاپی رژیم را بدنبال داشته اما در عین حال برای حاکمیت سرشار از “نعمت” بوده و امکان غارت سرمایه های ملی و خالی کردن جیب مردم را برایشان فراهم کرده است.

سران حکومت خود را قیم مردم قلمداد میکنند و با بیت المال، کشور و ثروت های آن چنان رفتار میکنند که گوئی از آن تمامی ایرانیان نیست بلکه شش دانگ مُلک خصوصی ایشان است.

حکومت مردم را به عزا نشانده است. مردم به شدت تحت فشارند و همواره در اضطراب و التهابند. نه امیدی به بهبود شرائط دارند و نه آینده ای برای خود می بینند. نتیجه آنکه علیرغم سرکوب و خطر کرونا فریاد اعتراض مردم بلند است و به گفته محمدکاظم تقوی، فرمانده نیروی انتظامی خراسان رضوی، فراخوان اعتراض ها در استان خراسان سه برابر گذشته شده است.

وسیعترین خیزش مردم علیه جمهوری اسلامی در پی سه برابر شدن قیمت بنزین در آبانماه بود که طی آن نظام لاتها و چاقوکشان بار دیگر نشان داد که پاسخی جز گلوله برای معترضان ندارد. حرکت بزرگ بعدی مردم در اسفندماه پشت کردن به صندق های رای بود که طی آن حد اقل 80 درصد مردم از شرکت در رای گیری خودداری کرده، بار دیگر نشان دادند که رژیم پایگاه مردمی ندارد.

مبارزان در زندانهای کشور هم به مقاومت ادامه میدهند. اخیرا خانم نسرین ستوده وکیل برجسته و مدافع حقوق بشر و جمعی دیگر از زندانیان سیاسی و مدنی دست به اعتصاب غذا زده اند. ما نیز نگران حال همگی زندانیان بویژه خانم ستوده پس از بیست روز اعتصاب غذا و انتقال ایشان به بیمارستان میباشیم. این مبارزان با مایه گذاشتن از جان خود پرچم مقاومت را حتی در زندان نیز برافراشته نگاه داشته اند.

اعتراض و اعتصاب گروههای اجتماعی مختلف در سراسر کشور همچنان ادامه دارد. کارگران ایران در یکی از مهمترین و گسترده ترین اعتصاب های کارگری سال های اخیر بسر میبرند. کارگران هفت‌تپه بیش از هفتاد روز است که در اعتصابند. هزاران کارگر شاغل در صنایع نفت و گاز و مجتمع‌های پتروشیمی از جمله در اهواز، آبادان، اصفهان، قشم، ماهشهر، کنگان، لامرد، مُهر، جفیر و دشت‌ آزادگان و همچنین نیروگاه برق سبلان و شرکت نصب نیرو در اردبیل و هپکو در اراک دست به اعتصاب زده اند.