دعوا هنوز دعوای بختیار و بازرگان است- رامین کامران

در هر سالگرد انقلاب، از ورای مطالبی که به این موضوع اختصاص می یابد، شاهد تغییراتی، اگر نه در نگرش به مسئله، لااقل در صحنه پردازی این واقعۀ بزرگ هستیم.

آلبوم عکسهای ثابت و متحرک زوج سلطنتی که هر سال بخشی از این یادآوری را تشکیل میداد، امسال به سائقۀ تشدید تبلیغات سلطنت خواهانه، فضای نسبتاً بیشتری را به خود اختصاص داده است تا جای مطالبی را میبایست برای تبلیغ و توجیه راه و روش آریامهری نوشته شود و قابل نوشتن نیست، بگیرد ـ فرصتی برای خیالپردازی دوستداران و جلب خیالپردازان آماتور.

اما وقتی به موقعیت دقیق میشوید، میبینید که دعوای اصلی که از ورای انواع تولیدات قلمی و رسانه ای ادامه دارد، دعوای بین بختیار است و بازرگان ـ این دو چهره، مانند دو نقطۀ پرسپکتیو، گفتار های دو طرف را منظم میکنند.

دلیل این بازگشت به موقعیت سال پنجاه و هفت، بی اعتباری حاصل انقلاب است، اینکه دیگر هیچکس، هیچ بخش از نظام زاده از انقلاب را قابل دفاع نمیداند و همه به آخرین دوراهی انقلاب بازگشته اند، به جایی که هنوز فرصت انتخاب بود. از آنجا که گزینۀ بختیار که جلوگیری از صعود خمینی به قدرت بود، با جلای بسیار خود مینماید، طرف مقابل هم دست به دامن بازرگان شده که قرار بود سیاست را با مذهب و اسلام را با دمکراسی مخلوط کند و ثمر دیگری از انقلاب بگیرد… گروه اول از واقعیت حکومت کوتاه مدت بختیار دفاع میکند و دومی از رؤیایی که بازرگان در سر داشت و اگر تحقق نیافت به این دلیل بود که ممکن نبود.

خواستاران غیر معمم اختلاط سیاست و مذهب که کلاً ملی ـ مذهبی خوانده میشوند، به این ترتیب به اولین پایگاه حملۀ انقلابی شان که امروز تبدیل به آخرین سنگر دفاعی شده، بازگشته اند. از این عقبتر دیگر تکیه گاهی ندارند. و حتی میتوان گفت که به دیوار عقب این سنگر چسبیده اند، چون صحبت از این نیز میکنند که بازرگان نمیخواست دولت بختیار بیافتد و مایل بود که خمینی با بختیار ملاقلات بکند… خلاصه اینکه اعتبار بازرگان هم به نوعی متکی به بختیار شده است.

چهرۀ اصلی که بیش از یک دهه است که اعتبارش همه گیر و تثبیت شده، چهرۀ بختیار است، چهرۀ اصیل و بزرگ آزادیخواهی پس از مصدق. چه معاندان به روی خودشان بیاورند و چه نه، تنها چهره ای که از انقلاب ایران سربلند و آبرومند بیرون آمد، بختیار است. برای امروز و برای آینده، بختیار مرجع اصلیست، چنانکه باید باشد، حتی برای کسانی که در آن دوران به دنبال بازرگان و به راه خمینی رفتند.

۱۹ ژانویۀ ۲۰۱۹

این مقاله برای سایت (iranliberal.com) نوشته شده است و نقل آن با ذکر مأخذ آزاد است

rkamrane@yahoo.com