منیر طه: به یاد و در سوگ دکتر حسین فاطمی ای سرورِ آزادگان ، یادت گرامی باد

وقتی که آن ابله به اعدامِ تو فرمان داد ،

وقتی هزاران جان کنارِ جانِ تو جان داد ،

بر لبت غلتید ، * « زنده بادت » وقتی سرودِ

خونخواهیَت را ای به خون آغشته ، فرمان داد

نامِ بلندت اینچنین ورد زبانها شد

راه و روندت رهنمایِ رفتن ما شد

دیدی چسان در دامِ ، خودگسترده ، درافتاد ؟

دیدیکه آن بیمایه ابله چه رسوا شد ؟

امروز چون دیروز باز از هولِ جان بگریخت

امروز چون دیروز در بیگانگان آویخت

بار دگر این بیخرد با خفّت و خواری

آن آبروی رفته را بر رویِ نامش ریخت

آخر به دامان که ریزم اشک این غم را

آخر کرا گویم غمِ این درد و ماتم را

آوخ که میسوزد هنوز آن خانه در بیداد

شادا که رفتی و ندیدی این جهنم را

هرگز مپنداری که یادت میرود از یاد

هرگز مپنداری که خاموش است این فریاد