شب – منوچهر برومند( الف سها)

شب بود و پرند تار گیسویش

بر شانه ی شهر رنگ شب می ریخت

شب بود و شرار های و هوی شهر

از سوز درون دل به لب می ریخت

شب بود و زمرغوای محزونش

هرلحظه به هر گذر تعب می ریخت

شب بود و زشبروان شب هر دم

برپیکر شهر رنج تب می ریخت

شب بود و سرشک چشم خونبارش

بر دامن خلق بی سبب می ریخت

آن کوکب آسمان منحوسش

می آمد و پی ز پی شغب می ریخت

پاریس

ششم ژانویه دوهزارو چهارده