بماند کهن خاک ما پایدار- منصور شکرایی

بـه نـا م خـدا چــــیره است اهـــــرِمـن
بـــر این مــردم و آریـایـی وطـن
کســــانی به کـــردار اهـــریمنــان
ســری کینه آکنده، دل تیــره گان
نـشـسـتـنـد بــر جای شـاهـان پیــش
در انـدیـشـه‌ی سود وسودای خویش
ز دل تــیرگی خاک ما شـد خــراب
نَـوید نخسـتـیـن مـا شـد ســــراب
تو گویـی کـه آ ن یــورش تـازیـا ن
نـوین گشـته در خــاک ایـرانیـا ن
گــــرفـتنــد و بـردنـد و تاراج شـــد
همه گـنـج و مــام وطـن خوار شد
انـیــرانی ودشـمنــانند و بس
نــدارنــد ایــرانیــان را به کـس
فــــر و ما یگانی رسیده به جاه
نه فــرهنگ ماند ی نه آئین و راه
کـنـون مـانـده از ملک ویـرانه‌ای
به پیش اندرش مرد خود کامه ای
فـــرهـمنــد و آزاده گـشتی نـژند
چو اینـک گـنهکــار شـد ارجمنــــد
ز ایــران زمیـن مــردمی بی شـمـا ر
ز درویـش و فــرزانه و مرد کا ر
بـه تــــرک وطـن ناگـــزیـر آمـدنـد
چو ایمـن نبـودی ززخــم و گــزند
ز افـــزون ستـم، بـی نوایی، فـریب
به خود آمده خلق ، شد بی‌ شکیب
پریشان و رنجیده، بی‌ نان و تـوش
چو تُندر بر آمد ز مــردم خروش
ز گــوشـــه بـرون آمــده دادخــواه
خــروشـان، لــرزان تـن‌ پـادشــاه
ستمگر پلید و نکوهیده است
چه اودین فروش و فریبنده است
یکی اژدهای درون تیــره است
دژم کارو خون ریزوکژپیشه است
چــو آســایـد ایـن خسـتـه تن اژدهــا
بـه روزی بـه آتـش کشـاند تــرا
گـنـه آن نمـاید کـه فــرما ن دهـد
به کشتـار آزادِگان، زن چه مـرد
گـنــه آن نمــاید کـه فــــرمـان بـــرد
بـبـنـدد درو دیـده را بــر خــرد
درایــن رزم آزادی و بندگی
نشـایست ماندن به درمانده‌گی
برآییم و دستی به کار آوریم
دژم اژدهــا را به دام آوریم
مهارش کنیم و به بندش کشیم
چو سستی کنیم جمله در آتشیم
چو خلــوت گــزینــم و آرام خویش
شـــویم هـیمـه یِ آتش جان خویش
گر ایـدر دریـن راه “سد‌ ها” شـویم
خـــروشـی بــرآریم و “یکتـا” شویم
ســر انجــام پـیروز ایـن کارزار
همــان دوستــی باشـــد و نیک کار
نشــــایـســت گـفـتـن کـه ایــرانیــان
همه زشت کــارند و اهـــریمنــان
نـبـیـنــی تـو زن هـای فــــرزانه را
غـــــرور وخــــــروش پلنگانه را
بـه خــانـه نمــاندند و بــــر خاستنــد
درفـــش بــزرگــی بـر افــراشـتند
بگیرند درسی زنان جهان
از ایران و این شیرزن بانوان
که زن زنده گی باشد، این را بدان
بیاغازد هر زنده گی از زنان
نـبـیـنـــی جـوانـان ایــــران زمـیــن
هـمـه داد خــواهـــان با فــرو دیـن
چــنــا ن کـوه بـاشــنـد اِسـتـادگــا ن
به ایــران زمین ســر فــرازندگان
نـبـیـنـی پـدرهــا و هــــم مـــادرا ن
خـــروشـان و همـدوش نو باوگان
همـه ملـک خــواهــان آزادی اسـت
که این راه سخت و نه یک بازی است
رسیــدن به آزادی ار سخـت هسـت
نگهــداری آن دو ســـد باره اسـت
زمــانه نگـــــردد بــه کــــــردار بد
چـنـیـن بوده ، باشـد چنیــن تا ابد
هـمـیـشـــه بـود نیـکــوی ارجمــــند
واگــر باشـــد انــدک زمـانی نژند
چــو فـــــردا دمد روز سبـــــز امید
به دوزخ شـــود اهــــرمن نـاپـدید
به ماند کهـن خاک ما پایدار
چو باشیـــم ایــــرانی و هوشیار
شــود جــای آرامـــش و راسـتـــــی‌
گـشــایـنـده مـشـــکل و کــاســـتی
امیــــــدم که ایـــــــران بماند به پای
و ایــــــرانــی آزاده و ره نـمـــای
// م. ش.