ضدامپریالیست کیست؟- رامین کامران

این روزها مساعی بسیاری در جهت تحمیل گفتار تبلیغاتی ایالات متحده، به اپوزیسیون ایران انجام میگیرد. گروهی بدنام و بی نام و همگی بی آزرم و هتاک که با تمام توان خویش میکوشند تا کسانی را که تن به زورگویی تبلیغاتی اربابشان نمیدهند، با چند انگ کهنه که یادگار دورغپردازی های جنگ سرد است، از میدان برانند ـ نسخۀ به روز شدۀ فواحش بیست و هشت مردادی. ابزاری جدیدی ابداع نشده که بتواند یکسره و یکجانبه حق را به جانب آمریکا بدهد، پس با حربه های فرسوده جولان میدهند و رجز میخوانند و وانمود میکنند با کمونیسم در جنگند.

یکی از معمولترین اینها تهمت «ضدامپریالیست» بودن است. یعنی هر که با ما مخالف است کمابیش مارکسیست است و به دلیل بستگی به این ایدئولوژی بی اعتبار، با آمریکا مخالف است، وگرنه دلیل محکمی برای این کارش ندارد. باید قدری داستان را روشن کرد و اینها را سر جایشان نشاند.

این امر که ایالات متحده مایل است سیطرۀ بی چون و چرای خویش را بر سرتاسر جهان بپراکند، بر هیچکس پوشیده نیست. زیرا خود این کشور، بیست و چهار ساعت رسالتی را که برای سروری خویش قائل است، در همه جا جار میزند. سیاستمدارانش از صدر تا ذیل و بدون هیچ شرمی، ادعا میکنند که کشورشان تافتۀ‌ جدا بافته است و هر چه بر دیگران روا نیست، بر کشور آنها رواست! قوانین بین المللی یکی از این هنجار هایی است که فقط دیگران ملزم به رعایت آن هستند، از اینجا شروع میشود و تا هر کجا که بخواهید میرود…

مبلغانی از هر زبان و هر خطه در خدمت این سلطه جویی هستند تا به هر ترتیب و به هزار زبان، این سیاست را توجیه کنند، برای قربانیان مفید بشمارند و به آنها بقبولانند. ما با فارسی زبانانشان آشناییم، چون دائم شاهد سخن پراکنی آنها در رسانه های فارسی زبان هستیم ـ گستاخی نوکران، چنانکه انتظار میرود، از گستاخی ارباب بیشتر است و پشتیبانی رسانه های بزرگ از سیاستی که اینها در خدمتش هستند، توهم بی هماوردی را در آنها انگیخته و بر وقاحتشان افزوده است.

در این وضعیت، اولین، طبیعی ترین و منطقی ترین واکنش در برابر این بی حیایی و زیاده خواهی، مقاومت است و کوتاه کردن دست نیرویی که خود را به هر کاری مجاز میداند تا منافع خویش را تأمین کند، نه برای حق کسی حرمت قائل است و نه حتی برای جانش. البته تنبیه نوکران ایرانی هم جای خود را دارد تا بدانند که گستاخی شان راه به جایی نمیبرد. اگر آبرو را داده اند و به جایش حقوق گرفته اند، مطمئن باشند که اضافه حقوقشان را ایراندوستان به حسابشان خواهند ریخت.

خواستاری استقلال و مخالفت با دخالت خارجی، کمترین چیزی است که میتوان از مردم یک کشور، مردمی که ذره ای از علاقه به میهن و عزت نفس در وجودشان هست، چشم داشت. این خصیصه بسیار کهنتر از کمونیسم یا هر ایدئولوژی نو یا کهنه ایست. همین است که باعث شده تا کشور های که گاه پیدایششان مولود تصادف تاریخی بوده است، دوام کنند، تاریخساز و فرهنگساز بشوند و بر صفحۀ روزگار ردی پایدار از خویش بر جا بگذارند.

ایران که یکی از کهنترین کشور های روی زمین است، به یمن وجود همین خصیصه نزد مردمش، قرنها بر پا مانده است. امروز که این کشور در معرض تهدیدات بزرگ است و بیش از هر منبعی از سوی آمریکا، باید این خصیصه را ارج نهاد و تقویت کرد چون ضامن بقای ایران است. استقلال کشور که مستلزم قطع دست آمریکا بود، با انقلاب اسلامی تأمین گشت، آنچه باید بدین استقلال افزود، آزادی است. جایی که استقلال نباشد، آزادی ممکن نیست.

۳۱ ژانویۀ ۲۰۲۰، ۱۱ بهمن ۱۳۹۸

این مقاله برای سایت (iranliberal.com) نوشته شده و نقل آن با ذکر مأخذ آزاد است