می پرسند: چه کنیم؟- رامین کامران

ظرف روزهای اخیر، بارها با این سؤال که از سوی هواداران جبهۀ جمهوری دمکراتیک و لائیک ایران، مطرح میگردد، روبه رو شده ایم: در شرایط فعلی چه کنیم؟ در اعتراضات شرکت کنیم یا نه و اگر کردیم چه شعاری بدهیم؟

سؤال منطقی و اساسی است و در شرایط فعلی باید به آن جواب داد.

طبعاً پاسخ بنیادی و شاید بتوان گفت دراز مدت یا لااقل ثابت، این است که بله و شعار های مربوط به لائیسته بدهید، خواهان جدایی باشید و با ابراز این خواست، حکومت اسلامی را از بنیاد سست کنید. خواهان جمهوری دمکراتیک و لائیک باشید تا شعارتان هم برای امروز معنا داشته باشد و هم برای فردا. معلوم بشود که چه میخواهید و چه نمیخواهید. همانطور که بارها تکرار شده آماج و هدفتان باید روشن باشد.

بسیار خوب، تا اینجای کار درست است. ولی در شرایط فعلی، وقتی طرفداران این خط مشی به میان مردم بروند، به دلیل کم شمار بودن و نداشتن هماهنگی، کار چندانی از دستشان برنمیاید. وقتی در دل جمع قرار میگیرید، امکان اینکه حرف خودتان را پیش ببرید و احیاناً به شعار جمعی تبدیلش کنید، بسیار کم است، بخصوص وقتی تنها باشید. آنهایی که شعاری را در دل جمع میاندازند، گروهی عمل میکنند. یکی میگوید و چندتایی دم میگیرند تا حرفشان به دیگران تسری پیدا کند و طنین انداز شود.

پس در شرایطی که نمیتوانیم شعاری را که درست میدانیم، به گوش جمع برسانیم و به دیگران بقبولانیم، چه بکنیم؟

راه اول و آسان، این است که به جمع بپیوندیم و همان شعار هایی را سر بدهیم که دیگران. این شاید رضایت خاطری حاصل ما بکند، ولی در نهایت کاریست که معنای درستی ندارد. چون در حکم شراکت در اغتشاش فکری فعلی است و حتی تقویت آن. البته احساس رضایتی از مبارزه به دست میدهد، ولی بدون حاصلی جدی و حتی با خطر بد عاقبتی به سبک سال پنجاه و هفت.

راه دوم و آسانتر این است که اصلاً وارد نشویم، یا اینکه محل را ترک کنیم. پاسخ منطقی است، ولی رضایت بخش نیست. وقتی با این نظام جداً مخالفید و فرصتی برای بیان اعتراضتان پیدا شده که ماشاالله فقط ممکن است در هر سال کبیسه پیدا شود، نمیتوانید به این آسانی به آن بی اعتنایی بکنید. نمیتوان منتظر موقعیتی شد که همه چیز آن مطابق میل شما باشد. میباید از فرصت استفاده کرد، از هر فرصتی. چون فرصت بسیار کمیاب است.

راه سومی هم هست که تصور میکنم ارزش مطرح کردن داشته باشد، چون ممکن و حتی به تناسب آسان است و بی ثمر هم حتماً نخواهد بود. این کار که با حضور در جمع، با استفاده از حضور جمع و حفاظی که ایجاد میکند و خلاصه در پناه آن، به جای دادن شعار های بنجلی و کم بردی که معمولاً داده میشود، شعار هایی را که درست میدانید و معقول میشمرید و به نظر من میبایست حول محور لائیسیته و جدایی دین از سیاست، ساخته بشود، در هر کجا که توانستید و هر چه بزرگتر، بنویسید. این رد کتبی، از شعار شفاهی بیشتر دوام خواهد داشت، مطلب شما را به درستی و روشنی بیان خواهد نمود و در معرض دید چشم بسیاران قرار خواهد داد.

به این ترتیب، هم در تظاهرات شرکت کرده اید، هم از آن بهترین استفاده را برده اید. زیرا هدف اساسی خود را و در حقیقت تنها شعار معنی  دار و کارآمد را به همگان، چه ایرانی و چه خارجی عرض کرده اید. اولی ها برای اینکه یاد بگیرند و دومیها برای اینکه از منویات شما آگاه گردند.

۱۳ ژانویۀ ۲۰۲۰، ۲۳ دی ۱۳۹۸

این مقاله برای سایت (iranliberal.com) نوشته شده است و نقل آن با ذکر مأخذ آزاد است