چارقد بر چوب – رامین کامران

نبرد نماد ها از روز اول بین مردم ایران و استبداد مذهبی جریان داشته است و همیشه یکی از جبهه های مهم مبارزه بوده. اخیراً زنان ایران در این جبهه گامی بزرگ به جلو نهادند و امتیاز بزرگی به کف آوردند که خبرش در همه جا انعکاس یافت. پیروزمندی در بیان مخالفت و موفقیت در یافتن نمادی ساده و پر معنا، تنها دلایل عطف توجه فوق العاده به مسئله نبود. گرفتن نماد پیروزی طرف مقابل و معکوس کردن معنای آن بود، که کار آسانی نیست، ولی در صورت موفقیت، چنانکه شاهدیم، بسیار پربازده است.

در جریان انقلاب اسلامی، سر کردن چارقد، برای بسیاری از زنانی که در تظاهرات شرکت جسته بودند، نماد پشتیبانی از انقلاب و رهبرش و نیز مخالفت با حکومت شاه بود. ولی بعد از پیروزی خمینی، همین استفادهُ موضعی و نمادین، بلای جانشان شد و به حکومت فرصت داد تا به بهانهُ حفظ ارزشهای انقلابی و اسلامی، دیگر نگذارد که چارقد را از سرشان بردارند. این گویاترین نماد اسیر شدن مردم ایران بود در قفسی که با انقلاب پا در آن نهاده بودند.

امروز زنان ایران، همان چارقدی را که نماد سرکوب و اسارت آنهاست، به نماد رهایی از استبدادی تبدیل کرده اند که بدانها تحمیلشان کرده. فقط با عوض کردن جای آن، عوض اینکه سر خود بکنند، سر چوبش کرده اند ـ حرکتی ساده و روشن و گویا و مؤثر و درخشان. کاوهُ آهنگر پیشبند چرمی خود را درفش آزادیخواهی کرد و زنان ایران چارقدشان را. این کشمکش تا سقوط رژیم ادامه خواهد داشت و هرکدام این چارقدهایی که سر چوب رفته، درفشیست که برای آزادیخواهی بلند شده.

میپرسد موضع ما در برابر این حرکت چیست؟ بسیار ساده است: کلاه از سر برمیداریم.

2018 Jan 31st Wed – چهارشنبه، 11 بهمن 1396