هنر کولی گرفتن- رامین کامران

اعلامیۀ چهارده نفره که موجی از واکنش برانگیخته، بیش از هر گروه مورد توجه پهلوی طلبان قرار گرفته که مشغول تبلیغ برای آن هستند و میکوشند تا از این نمد تولید ایران، کلاهی ببرند. حرفهایی را که راجع به اصل داستان داشتم، قبلاً زده ام و حاجتی به تکرار نیست. ولی بذل توجه ناگهانی سلطنت طلبان بدین نامه، جالب است و به نوشتن چند سطری میارزد. راستی چرا اینها ناگهان چنین محبتی به نامۀ چهارده نفر پیدا کرده اند؟

اول از همه برای اینکه خود اصلاً کاری نمیکنند که قابل توجه باشد. حداکثر، هر از چندی، یک داستانی از نوع …شورای ملی و فرشگرد و ققنوس و… اینها راه میاندازند که چندی خبرساز میشود و بعد فراموش. تبلیغات که تمام شد، باید منتظر چشمبندی بعدی ماند. حال این کار که در خود ایران انجام شده، فرصت خوبی است برای سواری گرفتن از عملی که دیگران انجام داده اند. به هر صورت، از زمان خاتمی به این طرف، پهلوی طلبان، همیشه چشم به داخل داشته اند و از آنجا که خود منشأ عملی نبوده اند، مگر یکی دو بادکنک هوا کردن، مترصد بوده اند تا خبری بشود که مجال خودنمایی به آنها بدهد. دستمایۀ اصلی شان، همان عرضه کردن شاهزاده است به عنوان رهبر، حال برای هر مقامی، به هر مقصودی، در هر زمانی و… مدعیند به این ترتیب دارند در راه وحدت میکوشند.

عامل دوم این است که از حرکت مزبور بوی رفراندم شنیده اند. پهلوی طلبان میدانند که تنها راه مشروعیت بخشیدن به بازگشت پادشاهی به ایران، رفراندمی است که در جهت عکس همه پرسی جمهوری اسلامی عمل کند و نظام خمینی را تبدیل به نظام آریامهری بکند. سالهاست که دنبال این کارند و با وجود اینکه دفعۀ اخر با واکنش شدید فعالان سیاسی مواجه شدند و ناچار ماستها را کیسه کردند و به مجلس مؤسسان رضایت دادند، تا خبری میشود، فیلشان یاد هندوستان میکند. آگاهند که احتمال انتخاب پادشاهی از سوی مجلس مؤسسان، در حد هیچ است و خرشان را باید جور دیگری از پل بگذرانند.

خلاصه اینکه عده ای آمده اند و اعلامیه ای داده اند که به احتمال بسیار قوی دومی نخواهد داشت. پس نقداً مالی در میان افتاده که بی صاحب است و میتوان بی دردسر صاحبش شد. این از همان زرنگی هاییست که آدمهای عوام «سیاست» مینامند و تصور میکنند که کار دنیا به این ترتیب پیش میرود و میتوان با این روش و به مدد مختصری بخت، به هدف رسید.

ظاهراً فقط عوام نیستند که چنین میاندیشند.

۲۱ ژوئیه ۲۰۱۹

این مقاله برای سایت (iranliberal.com) نوشته شده است  و نقل آن با ذکر مأخذ آزاد است

rkamrane@yahoo.com