تکرار یک خطای تاریخی ؟- حسن بهگر
این روزها برخی از هم میهنان تب ضد رژیمی شان در شبکه های اجتماعی بالا گرفته و رگ های گردنشان قوی گشته و این امر که در شرایط عادی باید موجب خوشحالی باشد، امروزه نیست. چرا که این برخورد صرفاً عاطفی چشمشان را بر حقایق بسته. منطقی درکار نیست، مردم با سینه ای مملو از خشم و نفرت به مرحله انفجار رسیده اند. طبعاً روی سخنم با کسانی است که در گفته هایشان صادقند، تکلیف ترول ها معلوم است که مزدورند و معذور.
شعارهایی نظیر این که رژیم برود، هرکه بیاید بهتراست را بسیار می شنویم. یادم میاید که این کلام را در انقلاب 57 هم دائم می شنیدم. اصلاً نمی توانستیم بحث کنیم. هر اتهامی نسبت به دستگاه سلطنت چشم بسته و با غیظ قبول می شد. وقتی خمینی گفت شاه 60000 مرد، زن و کودک را به شهادت رسانده. آیا کسی می توانست شک کند؟ برای بیان کردنش افزون بر شهامت باید خود را برای یک زد و خورد تر و تمیز آماده می کردی. آیا کسی می توانست بگوید که سینما رکس کار خود آخوندهاست؟
چگونه در آن جو خشم و نفرت از شاه، یک ملای ساکن نجف چهره شد؟ چرا زمانی که بختیار شهامت بدست گرفتن حکومت را کرد، این جمعیت خشمگین گوش به یک چهره ی سیاسی فرهیخته مانند او که خواستار قانونیت و اجرای قانون اساسی بود نداد. آیا این سناریو دوباره برای ما تکرار می شود؟ از شاه به شیخ پناه ببریم و از شیخ به شاه؟ روز از نو، روزی از نو؟
اکنون ایران در شرایط تحریم بسر می برد. در فساد و دزدی و جنایتکار بودن رژیم جمهوری اسلامی هم شکی نیست، ولی تحریم هایی که می گفتند هوشمند است و رژیم را نشانه گرفته است، درحقیقت مردم را به فلاکت بیشتری انداخته. مسئله ی دارو هم که مشکل عاجل است.
فریب تبلیغات را نباید خورد و اسیر احساسات نیز نباید شد. برای ما که به شدت از رفتار این رژیم جنایتکار بیزاریم، سخت است بپذیریم که نمایندگان این رژیم در مجامع جهانی بنام ملت ایران سخن بگویندو ثروت بیکران ملت را صرف سیاست خارجی چرندی بنام صدور انقلاب بکنند. بسیار سخت تر است که بپذیریم همین ها وقتی علیه تحریم آمریکا سخن می گویند، حرفشان مقرون به حقیقت است؟ بله این غلبه بر احساسات بسیار دشوار است و برای همین هم سیاست کار آسانی نیست. ولی حق دادن به دشمنانی هم که خواستار پایمال کردن استقلال و تمامیت ارضی کشور هستند کار درستی نیست.
تحریم دارو وغذا برخلاف حقوق بشر و پروتکل کنوانسیون ژنو است
تحریم ها به بهانه حمایت از امنیت ملی، یا حمایت از قوانین بین المللی و دفاع در برابر تهدیدات برای صلح و امنیت بین المللی طبق ماده 41 قانون سازمان ملل انجام می شود. مطابق منشور سازمان ملل متحد ، فقط شورای امنیت سازمان ملل حق دارد است جامعه بین الملل را به اعمال این مجازات ها موظف نماید. اما با نفوذی که آمریکا در این سازمان دارد، تحریم در مورد ایران ابعاد گسترده ای یافته که به جرأت می توان گفت که در تاریخ بی سابقه است. ما چند سال پیش شاهد تحریم عراق و کشتار مردم آنجا به بهانه های جعلی بودیم، ولی گویا دستگاه تبلیغاتی آنها را شسته و روفته و همه سرنوشت عراق و افتادنش به این گرداب را از یاد برده اند.
هدف از تحریم ها چیست ؟
واضح است می خواهند تحریم ها به شورش های اجتماعی بیانجامد تا مردم گرسنه به خیابان بیایند و گوشت دم توپ شوند، شاید رژیم ساقط شود تا بتوانند در این هیر و ویر چلبی های ایرانی را مصدر امور سازند و مملکت را مطابق سیاست واشنگتن بچرخانند. پمپئو چندی پیش به صراحت گفت ایرانیان اگر می خواهند غذا بخورند باید به گوش به فرمان واشنگتن باشند.
تحریم دارو و غذا حتا در زمان جنگ، نقض متمم پروتکل کنوانسیون ژنو مصوب 1949 است که هرگونه اقدامی را که موجب شود در زمان جنگ جمعیت غیرنظامی از اشیاء ضروری برای بقای خود محروم شوند، منع می کند.
تحریمی که حتا در زمان جنگ منع شده، عملاً درمورد ایران، به طور غیر مستقیم و از طریق مانع شدن از تراکنش های بانکی عملی شده است که کلاه شرعی داشته باشد. چقدر دردناک است که برخی از هموطنان از این تحریم ها دفاع می کنند و اصولی ترین مسایل انسانی را در مورد هموطنان خود زیر پا می گذارند و از قدرتی بیگانه دفاع می کنند.
مردم عموماً انباشته از نفرت و خشم علیه حکومت هستند و در این حالت ابداً توجهی به واقعیت های موجود ندارند، بلکه فقط سیاه و سفید می بینند. بدیهی است در این شرایط، بیش از همه خود رژیم با جنایت های بی شمار خود مقصر است که با جنایات و دروغ کار را به اینجا کشانده و حتا با سانسور شدید مردم را به دامن رسانه های بیگانه انداخته است. ولی این گناه کسانی را که منطقه را بر هم ریخته اند و مردم ایران را بدین روز انداخته اند، نمی شوید.
چه کسی بابت تحریم مقصراست آمریکا یا رژیم ؟
دو روز پیش در فیسبوک نوشتم
«آمریکا مدعی کمک به ایرانست اگر راست می گوید تحریم دارو و لوازم پزشکی را بردارد!»
این کار حملات کم سابقه ای را در پی آورد. در پاسخ به من اعتراض شد که اطلاعات غلط به مردم می دهم و ایران تحریم دارویی و غذا نیست و جملاتی شبیه این.
بار دوم این جمله را گذاشتم
«در شرایط کنونی حاکم برایران نه تنها هیچ ایرانی بلکه هیچ انسانی نمی تواند موافق با تحریم دارو باشد.»
این بار حملات شدیدتر شد. عده ی زیادی، گفته ی پمپئو را که غذا و دارو تحریم نیست تکرار کردند. هرچه برایشان استدلال کردم و لینک مطالب و اخبار مربوطه را گذاشتم سودی نداشت و مرغ همان یک پا را داشت و حرف خودشان را تکرار کردند. در حالی که گفته پمپئو حاوی نیمی از حقیقت است و نیمه دیگر که بانک ها به سبب جریمه های آمریکا جرأت معامله با ایران را ندارند، در آن پنهان شده است.
یا برخی فقط نیمه ی اول سخنان سخنگوی وزارت امورخارجه ایران را که گفته «دارو و غذا جزو هیچ تحریمی نبوده که حالا راه‌اندازی کانال (بشردوستانه سوئیس) ارزش پرداختن داشته باشد» شاهد می آورند و عمداً یا سهواً خود را به کوچه علی چپ می زدند.
بیشتر معترضان استدلال می کنند که اگر تحریم ها هم برداشته شود هیچ فرقی به حال مردم نمی کند و رژیم بیشتر کمک های خود را به عراق و سوریه و لبنان و غیره می کند. وقتی پاسخ می دهی که عراق در تحریم نیست و می تواند خودش دارو بخرد یا سوریه هنوز دچار بحران ویروس کرونا نشده، کسی گوشش بدهکار نیست.
همانطور که عرض کردم کسی منکر تقصیر خود رژیم نیست که با سیاست های نادرستش که کار را به اینجا کشانده است. ولی آیا مردم باید چشم خرد و منطق خود را در این اوضاع حساس ببندند و در دامی که مهیا شده بیفتند؟
واقعیت تحریم دارو
انجمن داروسازان مانند سایر ارگان ها، از فشار حکومت در امان نیست. هیچ ارگان مستقلی نداریم که بتوانیم خبردرستی از آن بگیریم. هلال احمر از کمبود 400 قلم دارو سخن می گوید اما مقامات مسئول آمار صحیحی ارائه نمی دهند. با اینهمه می توان گفت ممنوعیت ورود دارو به ایران جان بسیاری را به ویژه بیماران سرطانی و ژنتیکی را به مخاطره انداخته است. بهای داروهای ایرانی نیز افزایش یافته زیرا مواد اولیه آنها از خارج وارد می شود و بیشتر مردم زحمتکش و کم درآمد در فشار قرار گرفته اند و این برخلاف حقوق بشر و قوانین بین المللی است و حتی اخلاق روزمره است.
با وجود اظهارات مکرر پمپئو مبنی براینکه مواد غذایی و دارو از مجازات معاف هستند و با وجود اینکه در تاریخ 31 ماه مه ، پومپئو ادعا كرد كه ایالات متحده مشكلی با اینستکس (نهادی که اروپا تحت عنوان کمک بشردوستانه درست کرده است) ندارد، ولی پس از دیدار وی با وزیر امور خارجه سوئیس در روز 2 ژوئن ، ایگنازیو كاسیس گفت كه دولت ترامپ باید اجازه انتقال وجوهات از بانك ها را به تهران بدهد تا سوئیس كالاهای بشردوستانه را تأمین كند. پس از چند ماه هنوز هم اینستکس از حد یک تشکیلات ظاهری و توخالی تبلیغاتی پا فراتر ننهاده است. این دغلکاری برای هموطنان ساده دل ما باور کردنی نیست و از این بالاتر دروغ های برخی مطبوعات و رسانه های غربی را بدون معطلی باور می کنند، چرا که معتقدند متعلق بدنیای آزاد است. آری ولی آزادی و دموکراسی غربی برای خود آنهاست و از گفتن هیچ دروغ و نیرنگ و قلب حقیقتی برای دیگر کشورها ابایی ندارند. البته نمی توان منکر شد که انسان های حقیقت جو و بشردوستی هم در غرب هستند که از منافع کشورهای ضعیف دفاع می کنند و علیه این اقدامات ضد بشری موضع دارند، ولی قدرتی هم ندارند.
رژیم جنایتکار هرچقدر در اختلاس تواناست در دادن خدمات به مردم ناتوان است
رژیم ملایان همانقدر که در جنایت و دروغگویی حد و مرز نمی شناسد در بی اعتنایی به خواست مردم نیز یکه تاز است. مشکل در جمهوری اسلامی بنیادی است، یعنی سپاه پاسداران پنجه بر اقتصاد ایران افکنده و بسیاری مؤسسات را در انحصار خود دارد و در سیاست خارجی نیز نقش عمده دارد. این کمک های خارجی و بی توجهی به معیشت مردم است که توفانی از خشم را برانگیخته است که مقصر اصلی آمریکا را بی گناه جلوه می دهد. محمد امین، در یک مصاحبه اختصاصی با روزنامه فرانسوی لاکروا در 5 مه گفت که در سال 2017 میلادی 70% از درآمد 37 میلیارد دلاری نفتی ایران برای مخارج نظامی، خصوصاً در سوریه، عراق و یمن هزینه شده است(1) دولت در شرایطی که از بهترین امکانات ارزی برخوردار بوده از هزینه کردن برای درمان و بهداشت مردم کوتاهی کرده است. برا ی نمونه در سال 2012 ، مرضیه وحید دستجردی ، وزیر بهداری در تلویزیون دولتی گفت: طبق قانون بودجه ی سال 1390 دولت ایران موظف شده است که 3 میلیارد دلار از مازاد درآمد نفتی را به بخش بهداشت و درمان اختصاص دهد که با گذشت 7 ماه از سال 1390، این وزارتخانه هیچ دریافتی از مازاد هزینه‌ی نفتی نداشته است.(2) و بعد هم او در مصاحبه رادیویی گفت: من شنیده ام که ماشین های لوکس با دلارهای یارانه وارد شده اند اما من نمی دانم چه اتفاقی برای دلارهایی افتاد که قرار بود برای واردات دارو اختصاص یابد. این خانم پس از مدتی از این پست کناره گرفت.
ما عملاً در حال جنگ هستیم
تحریم اقتصادی مقدمه ی جنگ است. اگر جنگ مخارج سرسام آور دارد و خطر جانی برای سربازان و پرسنل نظامی، تحریم بی خطر و بهترین راه حل است. نزدیک ترین مثال کشور عراق است. عراق نیز توسط آمریکا تحریم شد و نمی توانست نفت خود را بفروشد. فقط 40 هزار کودک عراقی در اثر این تحریم ها بویژه تحریم دارویی کشته شدند و تحریم ها بیش از 12 سال دوام آورد و پس از اشغال نظامی تا این اواخرادامه داشت. مردم فقیرتر شدند و سیاست نفت در برابر غذا اعمال شد و کلیه ی تجهیزات جنگی و موشکی و غیره تحویل داده شد تا آمریکا به راحتی بدان حمله کند. مشابه چنین سناریویی برای ایران تدارک دیده شده است.
حال این چون حکومت به مردم توجهی ندارد ما نیز باید احساس مسئولیت نکنیم؟ پس فرق ما و حکومت در چیست ؟
اکنون بیشترین فشار روی پرسنل پزشکی است و آنها با نداشتن وسایل کافی از انجام وظیفه کوتاهی نکرده اند و درحد توانایی خودشان با فداکاری کامل به بیماران رسیده اند. قربانیان کرونا درمیان پزشک ها و پرستارها بسیار است. بویژه آنکه از داشتن حتا ماسک مخصوص خود نیز محرومند. اینکه برخی در خارج بنشینند و از تحریم دفاع کنند خیانت به کشور است نه مخالفت با رژیم.
جمعه – ۱۵ فروردین ۱۳۹۹
2020-04-03
این مقاله برای سایت ایران لیبرال نوشته شده و نقل آن با ذکر ماخد مانعی ندارد
www.iranliberal.com
—
1- حضورنظامی و نفوذ رژیم اسلامی در سوریه، عراق و لبنان هر ساله برای ملت ایران چقدر هزینه دارد؟
دولت ایران پول وزارت بهداشت را نمی‌دهد
2-
