اصالت جنبش اعتراضی را پاس بداریم – حسن بهگر
مردم عصبانی از گرانی و بیداد رژیم که عرصه را برایشان تنگ کرده، در شهرهای مختلف به میدان آمده اند و به تعبیری این قیام گرسنگان است . این واکنش برای رژیم غیر مترقبه نبود. به ویژه که از چندی قبل سپاه پاسداران را با پیش بینی چنین اعتراضاتی به خیابان فرستاده بود. جنبش اعتراضی مردم از شهرستانها شروع شد و سرانجام به تهران رسید ولی آن چه که پیش بینی نمی شد از کنترل خارج شدن آن بود. در این میان عده ای در داخل و خارج از احزاب و گروه ها و سازمان های سیاسی گله مندند که چرا رهنمودی نشان نمی دهند درحالیکه این احزاب و گروه ها عمدتاً خارج از کشور هستند، تعداد اعضای آنها معدود است و بیشتر آنها سازمان یافته نیستند. وقتی بیش از 99 درسد مردم در تشکل ها و احزاب متشکل نیستند، چگونه احزاب و سازمان ها می توانند به افرادی که عضوشان نیستند رهنمود بدهند؟
مردمی که دایم سیاسی بودن را به تمسخر می گیرند ولی ناگهان با گران شدن ارزاق به خیابان می آیند، باید خیلی ساده لوح باشند که تصور کنند با این حرکات می توانند رژیم را تغییر بدهند.
بدیهی است انتشار اطلاعیه های بی اصل و نسب و مشکوک، روشی است که توسط شبکه های مجازی در انقلاب های مجازی آزموده شده است و چیز تازه ای نیست، وسعت کار شاید از این باشد که طبق خبرهای جسته و گریخته ای که می شنویم، اصول گرایان برای حل اختلاف خود با روحانی با شعار مرگ بر روحانی به میدان آمدند و وسایلی مشابه حریف به کار گرفته اند. از سوی آنان، تدارک تظاهرات برای ترکاندن زودرس قیام مردمی، فقط یک هدف می تواند داشته باشد و آن کاستن پتانسیل و توان مردمی انقلابی که همه میدانند که اجتناب ناپذیر است. در تظاهراتی که یکی جمهوری ایرانی فریاد می زند و دیگری شاه می خواهد و سومی فقط به دنبال پس گرفتن اموالی است که از او به سرقت رفته، نمی توان وجه اشتراکی یافت که ره به جایی ببرد.
اکثر مردم مدل انقلاب 57 را در نظر دارند درحالیکه ارتش شاهنشاهی وابسته به آمریکا بود و به حکم یک دولت خارجی تسلیم خمینی شد. اینکه بخشی از سپاه پاسداران به مردم بپیوندند همواره امکان دارد، ولی بخش بزرگی از پاسداران، محض دفاع از سرمایه بادآورده خودشان، تا آخرین لحظه از نظام دفاع خواهند کرد. سلطنت طلبان هم که همه ی امیدشان به آمریکاست، ولی در نهایت مدل 28 مرداد را در نظر دارند. نیازی به توضیح ندارد که این فکر چقدر ساده لوحانه است. البته رسانه های بیگانه وسیعاً به تبلیغ این فکرها آن اقدام کرده اند، ولی داستان پردازی است، نه برنامه ریزی.
در این میان دولت های آمریکا و کشورهای عربی از برخی شعارها مانند نه غزه نه لبنان یا شعارهایی که علیه دخالت ایران در سوریه داده شد استقبال نموده اند و خوش دارند وانمود کنند که مردم ایران با حکومت فقط و فقط مشکل سیاست خارجی دارند.
حکومت چند پاره است و مخالفت خوانی احمدی نژاد نشانگر آشکار آنست. شاید نظام هرگز انتظار نداشت که وسعت مخالفت تا این حد باشد و واقعاً درماند. علم الهدی اعتراف کرد که شعارهای اولیه تان بحق بود ولی بازیچه مزدوران بیگانگان نشوید. پلیس اعلام کرد که دیگر به جرم بدحجابی زنان را زندانی نخواهد کرد و دولت هم گران شدن بنزین را پس گرفت. اما مسلم است که برای این گونه عقب نشینی ها دیر شده است و به ناچار با توسعه نارضایتی ها و تجمعات، به زودی دولت واکنش نشان خواهد داد. باید آماده بود.
از هم اکنون نیز یکی از اشکال بزرگ این جنبش دعوت هایی است که از طریق پیام های اینترنتی مجعول حواله ی همه می شود. وضعیت طوری نیست که بتوان به این راحتی به اینترنت اطمینان کرد. (*)
مردم باید مخاطبان اینترنتی و واقعی خود را بشناسند و در محلات خود از افراد مورد اطمینان خود انجمن های پشتیبانی درست کنند و بدانند چه می خواهند و چه باید بکنند. دنبال جریان بی هویت و بی حساب و کتاب رفتن عاقبت خیری ندارد گرچه خواست ها حقانیت دارد اما می تواند به خسارت جانی بسیاری بیانجامد و یا موجب دخالت خارجی و اعزام عوامل خطرناک به ایران بشود. همان سناریویی که در سوریه انجام شد. هم اکنون تیم متحد اسراییل و آمریکا در تدارک تحریم ها و دخالت های بیشتر در ایران هستند. شعارها باید دقیق باشد که مجال سوء استفاده به کشورهای خارجی داده نشود.
این نکته ی آخر و بسیار مهم را هم به همگان یادآوری بکنم که گروه هایی که نزدیکی شان با محافل نو محافظه کار، بر همه روشن است، از چند هفته قبل از شروع اولین تظاهرات به تکاپوی شدید افتاده بودند. گویی داشتند خود را آماده می کردند تا از جریانی که دارد کلید می خورد، عقب نمانند. یکی همین حکایت مجلس اعیان درست کردن از مردم خارج از کشور بود که در حقیقت کوشش در راه ساختن نوعی شورای ملی ایرانیان به سبک شورای ملی عراق و سوریه و لیبی است و برایمان آشناست. این نوع پیشواز رفتن ها تصادفی نیست. اگر به هیچ علامت دیگری هم اعتنا نمی کنیم، این یکی را از نظر دور نداریم. ایران حاجت به چلبی ندارد.
شنبه 9 دی ماه 1396 – 30 دسامبر 2017
—-
(*) در این مورد رجوع شود به کتاب انقلاب مجازی نوشته رامین کامران از انتشارات ایران لیبرال
که همزمان با رخدادهای 8 سال پیش در ایران منتشر شد.
