ایران که نباشد شما هم نیستید- حسن بهگر

به تازگی حسین شریعتمداری  مدیر روزنامه کیهان که شهرت دارد کمابیش نظرات رهبری را منعکس می کند، در واکنش به تحریم  پروازهای هواپیماهای ایران، پیشنهاد بستن تنگه هرمز را داده. بدون اندیشه به عواقب این کار که فقط به اروپایی ها صدمه نمی زند. روزانه حدود 20 درصد از نفت صادراتی جهان  از تنگه هرمز عبور می کند. گذشته از خود ایران که تنها ممر عایدی اش از صادرات نفت به چین از همین تنگه است، امارات، کویت و عراق هم از همین آبراه نفت صادر می کنند و کسی که چنین شعاری می دهد باید دقیقا بسنجد که بقول معروف یک من ماست چقدر کره می دهد و باید پاسخگوی همسایگان هم در این مورد باشد . در همین هفته گذشته سفیران جمهوری اسلامی به کشورهای منطقه سفر کرده اند که در این اوضاع بحرانی نظر مساعد آنها را به خودشان جلب کنند. خوب همسایگان سخنان خوش  و وعده وعید سفیران شما را بشنوند و باور کنند یا تهدیدهای شریعتمداری را؟

 واقعا بلبشویی که در سیاست خارجی جمهوری اسلامی است تماشایی است. نزدیک به 50 سال است در حکومتند و الفبای آن را هم نمی دانند و از حکمرانی فقط  الدرم و بلدرم بلدند تا روابط با کشورها را بر هم  بزنند و پس از دادن تاوان های سنگین از کیسه ی ملت رنجدیده ی ایران از در صلح و آشتی در آیند که تازه همیشه هم موثر نیست. گروگان گیری سفارت آمریکا و قرارداد الجزایرو بلوکه شدن میلیاردها دارایی ایران یکی بود، رابطه با عراق وصدام و قبول نکردن صلح و هزینه ی چند میلیارد برای خاتمه جنگ و ادامه  جنگ تا هشت سال یکی دیگر.(اینها  مشت نمونه خرواراست)  همچنین نگاه کنید به روابط با مصر که از روز اول با انورسادات از در دشمنی درآمدند و حال هرچه کوشش می کنند تا روابط را عادی کنند موفق نمی شوند. چرا راه دور برویم؟ فاجعه ای که در عربستان راه انداختند و در چمدان های حجاج بدون اطلاع آنها اسلحه گذاشتند. بیاد بیاورید که  آشوب و کشتاری که در آنجا برپا شد و منجر به کشته شدن بسیاری گردید. این روزها سفیر پشت سفیربه آنجا می فرستند که روابط را عادی کنند و نمی شود.

دشمن سازی هنر جمهوری اسلامی بوده است و قدرت های بزرگ با شادی نظاره گر بوده اند تا به موقع از این سیاست های نابخردانه بهره برداری کنند.

حال این روزها در حالی که مردم در اثر تحریم هاوفسادسردمداران حکومت  در نهایت فلاکت زندگی می کنند  خطر جنگ بزرگ  منطقه ای هم بالای سرشان بال می زند. رئیس جمهوری  به سازمان ملل می رود وصحبت از صلح می کند.  آماده ی همکاری با قدرت های جهان  می شود و از  آمریکا و بلوک غرب می خواهد که مذاکرات را  از سر بگیرند و در حقیقت خواهش می کند که به برجام برگردند و پاسخی نمی شنود.

چقدر شما باید توسری بخورید و آبروی کشور را ببرید؟ نگاهی به شعارهای خودتان بکنید که شب و روز بخورد ملت داده اید ، بر سر آن شعارها چه آمده است ؟

 برجام که پاره شده است و شما که خارج نشده اید و اگر امروز شما خواستار احیای برجام هستید حتما باید امتیازات بیشتری بدهید .

چه به روز جمهوری اسلامی آمده است ؟

چه به روز این کشور آورده اید؟

اتحادیه اروپاهم در این اوضاع آشفته فرصت را غنیمت شمرده  و خواهان پایان «اشغال جزایر سه گانه» شده است. مضحک این جاست که آقایان بقدری به اروپا دلبسته بودند که خودشان برای برجام اروپا را دعوت کردند با تصور اینکه اروپا در مقابل آمریکا از ایران دفاع خواهد کرد و اروپا هم به ابتکار فرانسه تخم دو زرده « مکانیسم ماشه » را در سینی برجام گذاشت که هریک از اعضای اتحادیه اروپا می توانند توسط آن همه تحریم ها را برگردانند. به این می گویند اوج دیپلماسی ملایان با ظریف،  بچه مکتبی بزرگ شده ینگه دنیا!

واقعیت اینست جمهوری اسلامی پشتیبانی اکثریت مردم را ازدست داده است . قدرت هر حاکمیتی به پشتیبانی مردمش است و بارها  گفته و نوشته ام که اگر این پشتیبانی را نداشته باشد باید به قدرت خارجی تکیه کند .  مردم در سال های اول انقلاب میلیونی در صحنه بودند و حکومت ها طالب رابطه با ایران بودند حتا قدرت های بزرگ چون آمریکا و شوروی برای نزدیک شدن به ایران در رقابت بودند.

خوب ملایان سرمست از قدرت که دیپلماسی نمی فهمند و تنها چیزی که بلدند اعدام و کشتار مخالفان در داخل و قشقرق و بی آبرویی در خارج است. این جنگ و تنش تا به امروز ادامه داشته است و پس از 46 سال  محرومیت و جنگ و جدال، ملتی که اکثریت آن زیر خط فقر بسر می برند و حتا از دست ماموران حجاب زنان آرامش ندارند، نه در داخل احساس امنیت دارند و نه درخارج راهی و اعتباری و همواره نیز از جانب بیگانگان تهدید می شوند بناچار از جهنمی بنام حکومت اسلامی فرار می کنند. حال آنقدر وجدان و انسانیت باقی مانده است که کشور را بیش از این به ویرانی نبرند ؟

وقتی حکومت کردن نمی دانید کسی اجبارتان نکرده است که مردم را به کشتن بدهید و اموال مردم را هدر کنید . می دانم خیلی سخت است، ولی راه را برای ایرانیان دلسوز و قابلی  که می توانند سکان کشتی کشور را به ساحل امن ببرند باز کنید. بدانید که اگر کشتی غرق بشود شما هم با آن به زیر آب خواهید رفت. به فکر ما که نیستید، اقلاً به فکر خود باشید. پول هایی که به امارات و کانادا و جاهای دیگر برده اید، به شما وفا نخواهد کرد. همین طور که الان دارند تمامی ثروت ایران را به اسم غرامت بالا می کشند، پس انداز دزدی های شما را هم بدون هیچ دردسری ضبط خواهند کرد. کی می خواهید بفهمید که اگر کسی در مملکت خود جایی نداشته باشد در هیچ کجای دیگر هم نخواهد داشت؟ اگر قرار باشد که مملکت فقط مال شما باشد در حقیقت مال هیچکس نخواهد بود.

۲۷ مهر ۱۴۰۳

Friday – 2024 18 October