جنگ لیبی از زبان اوباما ـ انتقاد مجلسيان آمریکا ـ تفسیرهای انتقاد آمیز ـ تظاهرات ضد جنگ و ضد سکوت دولتها

جنگ لیبی در نهمین روز خود

دنیس کوسینیش Dennis John Kucinich نامزد پیشین در انتخابات ریاست جمهوری این کشور و شهردار اسبق کليولند کمک مالي و تسليحاتي به شورشيان مسلح يک کشوررا مداخله در امور اين کشور خواند و گفت که تنها بايد از برگزاري انتخابات و استعلام نظر اتباع کشور حمايت شود ـ از دمکراسي نه شورش مسلحانه و جنگ داخلي. سناتور روی بلانت Roy Blunt گفته بود که مداخله در امور يک کشور با دادن کمک مالي و تسليحاتي به شورشيان و حمايت هاي سياسي از آنان بعدا پرسش های متعدد به میان می آورد و «تاریخ» بعدا قضاوت بد خواهد کرد.

جان بونر John Boehner رئیس مجلس نمایندگان آمریکا [که در صورت فوت، کناره گیری و یا برکناری رئیس جمهور و معاون او، رئیس جمهور آمریکا خواهد بود] نطق 28 مارس اوباما را اظهاراتی مبهم خواند و گفت که رئيس جمهور هدف خودرا از حمایت از شورشیان مسلح یک کشور [کشور مستقل و دارای حاکمیت ملی] روشن نساخت. سیاست کلی آمریکا حمایت نظامی از شورشیان داخلی یک کشور نبوده است. هنوز ماهیّت این شورشیان بر ما روشن نشده و نمی دانیم چه کسانی هستند و چه برنامه ای دارند، ما در عکسهای خبری برسر و یا گردن آنها دستمال هایی به شکل و رنگ شال گردن حماسی های فلسطینی می بینیم.
     سناتور آمریکایی رابرت پورتمن R. Portman گفته بود که فرانسه و انگلستان بالاخره روشن نکردند که از میان این همه کشور ناآرام، چرا لیبی را انتخاب کردند، هدف چه بوده است؟!. به نظر من که آمریکا نبايد با طناب دولت های دیگر ـ بويژه لندن و پاريس به چاه برود. در قرن 21 باید روی خواست اکثريت مردم حساب کرد. دولت ها بايد کارشناس و تحلیلگر خوب و مسئول داشته باشند. اطلاعات خام کافی نیست باید تحلیل شوند. تحليلگر است که پیش بینی نتایج درازمدت عملیات نظامی مثلا در لیبی را مي کند. طرح ليبي ممکن است الگو شود و قدرت های دیگر به همین سبک در صدد مداخله در امور داخلی کوچکترها برآیند و نظم جهان برهم خورد ـ روسها آرزوي احياء امپراتوري تزارها را از ذهن و قلب خود بيرون نکرده اند!.
    Candice Miller نماینده میشیگان در مجلس نمایندگان آمریکا گفت پاريس و لندن گفته اند که نمی خواستند مرگ لیبیایی هارا ببینند، چطور شد که کشتار مردم کنگو، دارفور و … را دیدند و دستور عملیات نظامی ندادند.
    سناتور راند پال Rand Paulگفته بود که اوباما نبايد از نقشه چند دولت که پيشينه استعمارگر بودن دارند [فرانسه و انگلستان] حمايت مي کرد و ….
    
    ***
    در اين روز، تفسیرنگاران عموما نوشته بودند عملیات نظامی در لیبی که 19 مارس آغاز شد ظاهرا در اجرای قطعنامه 1973 شورای امنیت بود حال آنکه هدف این قطعنامه به راه انداختن جنگ با لیبی نبود. در این تفسیرها، برسمیت شناخته شدن شورشیان به عنوان دولت لیبی از سوی فرانسه عملی خلاف منطق و ناشی از یک کینه توزی شخصی [سارکوزي نسبت به قذافي] خوانده شده بود که اگر الگو شود نظم و استاندارد جهانی بهم می خورد.

در تفسیر هاي اين روز آمده بود که اوباما در نطق 28 مارس خود روشن نساخت که هدف او از اشاره به محافظت از غیر نظامیان [ساکنان شهرها] بوده و یا شورشیان مسلح که شهرهارا می گیرند و هرکار که دلشان بخواهد می کنند. در قطعنامه شورای امنیت هم صحبت از ساکنان غیر نظامی شهرهاست نه جنگجویان ضد دولتی که هنوز ناشناس مانده اند و معلوم نیست که از چه قماشي هستند و چه عواملی آنهارا مسلح کرده است. سلاحهای دست آنها نیز یکسان نیست و ساخت کشورهای مختلف است. «ناتو» منطقه پرواز ممنوع [منظور شورای امنیت] را به حمله به واحدهای زمینی و انتظامی لیبی تعمیم داده و با از کار انداختن نظامیان لیبی، به شورشیان کمک می شود که مناطق مسکونی را بگیرند. [عملیات ناتو تا 27 مارس 2011 باعث کشته شدن 114 و مجروح شدن 445 غیرنظامی شده بود.]. چرا به طرابلس که پای شورشیان به آنجا نرسیده حمله هوایی شده است؟. [شده بود].
    چند مفسر از ساختن داستان زنی به نام ایمان العبیدی که ناگهان وارد هتل محل اقامت خبرنگاران خارجی شد و با فریاد گفت که نظامیان دولت به او تجاوز به عنف کرده اند و بعدا معلوم شد روسپی بوده است و انتشار «تنها اظهارات او، يکطرفه» در رسانه های غرب انتقاد کرده بودند و اين طرز خبرنويسي را مغاير اصول ژورناليسم خوانده بودند.

کل توماسCal Thomas روزنامه نگار معروف آمریکایی که تفسیرهایش همزمان در 400 نشریه منتشر می شود در مقاله ای نوشته بود: آیا اوباما جدا معتقد است که لیبی بدون قذافی دفعتا و برق آسا تبدیل به یک دمکراسی جفرسونی خواهد شد؟. اگر چنین باشد؛ پس او در سیاست جهانی و صحنه بین المللی یک آماتور کامل است. آيا اين اوباما همان فردی است که دوم اکتبر 2002 به عنوان سناتور ایالتی (محلی) ایلی نوی با هرگونه جنگ برای حل مسائل مخالفت کرده بود. در آن زمان جورج دبلیو بوش در افغانستان وارد جنگ شده و سخن از برکنارکردن صدام حسین با توسل به نیروی نظامی می زد. اوباما که در آن روز صریحا با هرگونه جنگ و شتاب برای ورود به جنگ مخالفت کرده بود و احیانا مردم به همین دلیل اورا رئیس جمهور کردند، چطور شد که ناگهان در قبال مسئله لیبی از راه حل لندن و پاريس حمايت کرد؟!.
    

***

28 و 29 مارس 2011 تظاهرات مردمی در گوشه و کنار جهان برضد جنگ لیبی ادامه داشت و شعار واحد معترضین این بود: چرا دولتهای دیگر خفقان گرفته و دست کم میانجیگری نمی کنند. مسکو که جهانیان انتظار وتو کردن قطعنامه را از آن داشتند از 19 مارس تا به امروز حتی یک کلمه درباره اين مداخله نظامي نگفته است، چه ساخت و پاختی در میان بوده است؟!.

برگرفته از سایت امروز در تاریخ – نوشیروان کیهانی زاده