جنگ ابدی در قفقاز-برگرفته از « اشپیگل آنلاین » برگردان : احمد افرادی

ارمنستان و آذربایجان، بار دیگر ، بر سر منطقه ی قره باغ در حال جنگ اند؛ ترکیه و روسیه از آن ها حمایت می کنند .
چهار دلیل در ربط با این تنش :
جمهوری های قفقاز ِارمنستان و آذربایجان با هم می جنگند: صبح روز یکشنبه آتش درگیری قدیمی بر سر منطقه قره باغ کوهستانی دوباره شعله ور شد ؛ این[ منازعه] ، جنگی است با توپخانه های سنگین ، هواپیماهای بدون سرنشین و تانک.
از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ، همسایگان متخاصم ، بر سر این منطقه با هم در منازعه اند. اما ، از آتش بس 1994 [ به این سو]، جنگ هرگز به این مقیاس نرسیده است. چه تغییری در این میان رخ داد؟
کشمکش بر سر « قره باغ کوهستانی» :
[بهانه ی اصلی ] درگیری، بیش از دو دهه تغییری نکرده است : «قره باغ کوهستانی»( شامل اکثریت مهاجران ارمنی )، منطقه ای در خاک آذربایجان است که خود را مستقل اعلام کرده است.این کشور به رسمیت شناخته نشده، متشکل از قره باغ کوهستانی است که در زمان اتحاد جماهیر شوروی خودمختار بود و همچنین یک منطقه حائل بسیار بزرگتر که نیروهای ارمنی آن را ، به واقع ، اشغال کرده و ساکنان آذربایجانی اش بیرون رانده شده اند.
حمله یا ضد حمله :
بنا بر این ، اوضاع و احوال در حال حاضر به نفع ارمنستان است که در جنگ بر سر استقلال قره باغ پیروز شد است. از این رو، دولت ارمنستان در ایروان ، در وهله ی نخست، به صلح و تنش زدایی علاقه مند است. آذربایجان به نوبه خود می خواهد وضع موجود را تغییر دهد که از طریق مسالمت آمیز در این امر موفق نبوده است ، [ امید به ] چنین راه حلی کاهش یافته و وسوسه عملیات نظامی بسیار زیاد است.
در آوریل 2016 ، دولت باکو سعی کرد در یک حمله غافلگیرانه ، مناطقی از قره باغ را تصرف کند. معذالک ، این اقدام بعد از چند روز ناکام ماند ، زیرا گرچه ارمنستان فقیرتر و کوچکتر از آذربایجان است ، اما از مزیت ِ[موقعیت] کوهستانی برخوردار است و توانست در طول سالیان، مواضع خود را مستحکم کند . این بار هم همه چیز حاکی از آن است که حمله از سوی آذربایجان صورت گرفت – حتی اگر باکو عملیات خود را “ضد حمله” نامیده باشد.
اما ،[ عوامل] زیادی از سال 2016 تغییر کرده است. همین[ امر] تشدید جنگ را توضیح می دهد.
** [ سمت و سوی] فشار سیاسی داخلی در آذربایجان تغییر کرده است. آذربایجان یک کشور دیکتاتوری با پشتوانه ی درآمد نفت و گاز است ، اما رئیس جمهور الهام علی اف باید مراقب افکار عمومی باشد. پس از جنگ بین ارمنستان و آذربایجان در ژوئیه سال جاری ، ده ها هزار نفر در باکو در تظاهراتی، خواستار جنگ با ارمنستان شدند ، که به شورش هایی منجر شد. این اعتراضات نه تنها علیه ارمنستان ِ[ که] دشمن [ است] صورت گرفت ، بلکه همچنین رهبر ِ آن ها [ الهام علی اف] را نیز در بر گرفت ، که ناتوان و بی عرضه ارزیابی شد . برای علی اف این یک هشدار بود، [ از این رو ]، اندکی بعد ، وزیر خارجه خود را برکنار کرد.
**آذربایجان از پشتیبانی غیرمتعارف بزرگ ترین شریک خود، ترکیه برخوردار است. از نظر تاریخی ، آذربایجان همیشه ارتباط نزدیکی با ترکیه داشته است ، درست همچون رابطه ی ارمنستان مسیحی با روسیه. اما پیش از این ، آنکارا نسبت به روس ها با احتیاط و ملاحظه عمل می کرد. امسال [ ترکیه] ، به وضوح ، موضع گیری می کند . این کشور به عنوان تنها قدرت خارجی ، به جای آن که طرفین را به صلح بخواند، به روشنی جانب یک طرف را گرفته است.
امیدهای علی اف در این امر که ایراون بیشتر کوتاه بیاید، ناکام مانده است. دو سال پیش ، دولت ایروان، در پی یک انقلاب مسالمت آمیز سقوط کرد و نیکول پاشینیان (رهبر اعتراضات ) نخست وزیر شد. در آن زمان ، مردان قدرتمندی که از اهالی قره باغ کوهستانی بودند ، از سیاست ایروان اخراج شدند. در باکو مردم خروج ” قبیله قره باغ ” را جشن گرفتند. اما پس از یک رویکرد اجمالی مشخص شد که وقتی صحبت از قره باغ می شود ، پاشینیان حتی تندروتر است. او در یک گردهمایی در استپاناکرت در سال 2019 گفت: “آرتساخ، ارمنستان است . “جمهوری آرتساخ” نامی رسمی برای دولت خودخوانده قره باغ کوهستانی است. سخنان پاشینیان اظهار نظری قطعی است که دولت ارمنستان تاکنون به طور قانونی از گفتن آن اجتناب کرده است: ارمنستان هرگز رسماً کشور مستقل قره باغ را به رسمیت نشناخته است ، گرچه آن را به لحاظ مالی تأمین و از آن دفاع می کند.
و سرانجام ، به نظر می رسد که اوضاع و احوال در حال حاضر به نفع آذربایجان است، تا توازن را با خشونت تغییر دهد. روسیه ( قدرت ِ حامی سنتی ارمنستان ) ممکن است به کلمات بسنده کند. گرچه مسکو نیروهای خود را در ارمنستان مستقر کرده است ، و گرچه ارمنستان به اتحاد نظامی OVKS (“سازمان پیمان امنیت جمعی” ) به رهبری روسیه تعلق دارد ، [ با این وجود]، روسیه برخلاف ترکیه رغبتی به موضع گیری ندارد.
ارمنستان ممکن است به لحاظ تاریخی و فرهنگی پیوند نزدیکتری با مسکو داشته باشد ، اما آذربایجان برای مسکو، از نظر اقتصادی وزن بیشتری دارد، و از زمان انقلاب مسالمت آمیز در ارمنستان، مردم مسکو در این مورد تردید دارند که نخست وزیر پاشینیان و دولت وی ، به طور کلی، چقدر به روسیه وفادار اند. مارگاریتا سیمونیان، رئیس فرستنده ی تبلیغاتی روسی RT (که خود ارمنی تبار است) ایروان ِ تحت رهبری پاشینیان را، ” میدان مشق نظامی نیروهای ضد روسی در قفقاز” خواند. وی در ماه ژوئیه ، در آخرین درگیری میان ارمنستان و آذربایجان ، در فیس بوک نوشت: “بعد از همه ی آنچه که شما انجام داده اید ، مسکو اخلاقاً حق دارد به شما تف کند”.
در این اوضاع و احوال ، ایالات متحده درگیر مبارزات انتخاباتی است ، اتحادیه اروپا مشغله ی خود را دارد ، OSZE
(Organisation für Sicherheit und Zusammenarbeit in Europa )
« سازمان امنیت و همکاری اروپا »، در نتیجه ی بحران رهبری فلج شده است. در نهایت، پیش از هرچیز، این مسکو است که (عطف به وزن و اهمیت خود ) باید نسبت به تنش زدایی فوری اقدام کند.
برگرفته از « اشپیگل آنلاین » :
https://www.spiegel.de/…/der-ewige-krieg-im-kaukasus-a