استقبال از کنسرت تتلو- حسن بهگر
استقبال از کنسرت امیر تتلو خوانندۀ جوانی که خود را با خالکوبی آراسته موجب بحث های فراوانی شده است . بنا به اعتراف گردانندگان صدا و سیما جمعیتی بالغ بر 6300 نفر در سالن حضور داشته که تخمین زده می شود 4000 نفر آن از داخل ایران به ترکیه رفته اند. با توجه به فروش بلیت 100 تا 200 دلاری و هزینۀ سفر و هتل، این استقبال بی نظیر یا دستکم کم نظیر بوده است . حکومت برای راهپیمایی اربعین نزدیک به 800میلیارد تومان بجز هزینه های امنیتی و حاشیه ای آن خرج می کند و کلی تسهیلات دولتی و غیره نیز فراهم می کند و نمی تواند چنین جمعیتی را بسیج کند .
در این میان برخی افسوس می خورند که چرا نباید از موسیقی سنتی چنین استقبالی بشود . برخی نیز بر مبتذل بودن این نوع موسیقی انگشت می گذارند . چند سال پیش وقتی مردم هنگام مرگ مرتضی پاشایی خواننده دیگر پاپ استقبال زیادی کردند یک جامعه شناس در داخل ایران ضمن آنکه موسیقی پاپ را مبتذل ترین نوع موسیقی دانست ؛ ترانه های پاشایی را درهمین ردیف شمرد و اخطار کرد کسی که موسیقی بتهوون را گوش می کند حق ندارد این نوع ترانه ها را گوش کند.
شگفتی من از آنست که این جامعه شناس به عوض جستجوی چرایی این واکنش مردم ؛ با ارزش گذاری در نوع موسیقی تکلیف هم برای شنوندگان این نوع موسیقی هم معین می کند. موسیقی امری است سلیقه ای و موسیقی پاپ اسمش رویش است به معنای موسیقی محبوب مردم .
موسیقی پاپ در ایران عمری نداشت که جمهوری اسلامی سر رسید و دقیقاً از اول همین نوع موسیقی را به عنوان مبتذل ممنوع کرد و موسیقی سنتی را مجاز شمرد. عجب است مگر موسیقی ما فقط موسیقی شجریان است و ساز ما فقط ساز کلهر است؟ جوانان ما نیازمند موزیک امروز هستند همانطور که قصه ها و داستان های تلویزیون از روایات مذهبی برای نسل امروز گیرایی ندارد. موسیقی سنتی نیزدارای آن تحرک موسیقی امروز نیست . تازه در همان سبک شجریان تنها نبود ولی دیگران از امکانات شجریان برخوردار نبودند. گلپا یک بار گلایه ی درستی را مطرح کرد که :«”آقای شجریان از مواهب قدرت برخوردار بوده، در دهه شصت یکه‌تازی می‌کرده” در حالی که او خانه نشین بوده است.»(1)
آنچه امروز مردم نیازمندند شادی و نشاط است نه پیام های اخلاقی توخالی که می دانند در جامعه ای که در آن زندگی می کنند و قانون جنگل برش حاکم است پشیزی ارزش ندارد.
انسان جزیی از طبیعت است و لذت بردن یکی از غرایز طبیعی است ولی اخلاقیات خشک دینی که منکر همه ی لذایذ دنیایی است با ریاکاری از هر انسانی یک انسان دومی می سازد که همیشه در صدد یافتن یک فرصت مناسب است که خود را رها سازد. در این چهل سال وزارت ارشاد از هر موزیکی که کمی نشاط آور باشد جلوگیری کرده است . در دنیایی که انباشته از فیلم ها و موزیک های هیجان آور است چند ملای از غار اصحاب کهف بیرون آمده می خواهند 80 میلیون انسان را با تربیتی برگرفته از قبایل عرب هزار سال پیش کنترل کنند. بدیهی است که این مردم به موقع در جایی که فرصت بیابند شورش می کنند و اعتراض خود را نشان می دهند . این فحاشی ها که از دهان تتلو می شنوید همان ناسزاهایی است که مردم در سینه نگاهداشته اند و اکنون در یک کنسرت فوران می کند.
دین و خرافات خنده و شوخی را جایز نمی دانند و ممنوع می کنند. برای انسان ایرانی وقتی فیلم و موسیقی ، مشروب ، عطر و لباس و .. غیره منع می شود دیگر از لذات دنیا چه چیزی نصیبش شده است ؟ وقتی دیدار و تماس های افراد در مجامع عمومی و حتا خصوصی تحت کنترل است چه انتظاری جز شورش لگام گسیخته دارید؟
ملایان عشق به خدا را بالاترین سعادت می دانند و اجرای شریعت الهی را مهمترین وظیفه ابنای بشر می شمارند و بنابراین عشق دیگری در دین جایی ندارد و از آنجا که لذت در این دنیا موجب عذاب در آن دنیا می شود باید از هرچیز که به انسان لذت می دهد دوری جست که محبت خدا بالاترین است .
جمهوری اسلامی با قوانین شریعت خود در تضاد با فرهنگ مردم ایران است که قرن ها ریشه دارد و به ویژه در سد سال پس از مشروطیت با همزیستی با نوعی از سکولاریسم به سر برده است . وقتی قوانین دینی افراطی اعمال می شود طبیعی است بی دینی و ضدیت با آن جذابیت بیشتری پیدا می کند.عکس آن نیز صادق است چنانکه در اتحاد جماهیر شوروی شاهد نوعی فشاراجباری برای بی دینی بود که خود منجر به جذابیت دین شد.
وقتی رژیم تنها تفریح را منوط به تماشای اعدام می کند در مقایسه با آن کنسرت تتلو در کشور همسایه که کسی تیغ به روی مردم نمی کشد و کسی با ماشین انسانی را زیرنمی کند و کسی اسید روی زنان نمی پاشد کنسرت تتلو مفرح تر نیست؟ بیهوده نیست اگر بگویم این مردم ازدست شریعت شما به هر چیزی متشبث می شوند.
یک بار هم شده از خودتان بپرسید که اگر میخواهید با خواست و سلیقۀ مردم در بیافتید چه چیزی دارید که به جایش به آنان عرضه کنید.
۷ آبان ۱۴۰۰
2021-10-29
—
(1)- گلپا، شجریان و مصاحبه‌ای که خبرساز شد.
