اروپا محتاج استقلال است- حسن بهگر

اروپا این روزها حال خوشی ندارد. کاهش ارزش یورو و گرانی ارزاق و خطر قطع گاز از جانب روسیه زندگی را برای ساکنان آن دشوار کرده است .

همه ی این اثرات ناخوشایند نتیجه ى تحریم روسیه و فشار آمریکا برای جنگ اوکراین است . ایالات متحده در فکر راه حل  و رفع بحران نیست بلکه  خواستار ارسال اسلحه بیشتر و ایجاد پایگاه نظامی و ادامه جنگ در اوکراین و افزایش تنش در جهان است .

البته از حق هم نباید گذشت، جنگ هم اشتغال فراهم می آورد و در شرایط بحران اقتصادی  کاچی بهتر از هیچی است حال چه باک که اروپا ویران می شود. اروپا با  میلیون ها پناهنده در حال تغییر است و ساختارهای قدیمی اش فرو می ریزد. اروپا با تحریم روسیه نه تنها بازارهای روسیه را از دست می دهد بازارهای آسیا را هم به چین و هند و روسیه واگذار می کند.

اعزام افرادی از اروپا برای شرکت در لشکر داعش و بازگشت آنها با پاسپورت های آلمانی ، انگلیسی ، سوئدی و استرالیایی و … برای امنیت جامعه اروپا خطر آفرین شده است . اکنون هیچ کشور اروپایی جای امن نیست و هر از گاهی توسط این اشخاص دستخوش بمب گذاری و حتا زیر گرفتن اشخاص بی گناه می شود. چند بار درتلویزیون شاهد بوده ایم که با اسلحه گرم و سرد چاقو و قمه به  عابرین حمله کرده اند. اینها کیستند؟ چرا این ​مشکل بزرگ در اروپا که زندگی شهروندانش را به خطر انداخته است ریشه یابی نمی شود؟

من به یک خبر اشاره می کنم تا حافظه ها را تحریک کنم و از تفصیل آن می گذرم که این روزها گویی کمتر کسی حوصله خواندن حرف حساب ر ا دارد .

بمب‌گذاری‌های 7 ژوئیه 2005 لندن، که اغلب به عنوان 7/7 نامیده می‌شود، مجموعه‌ای از چهار حمله انتحاری هماهنگ‌شده توسط تروریست‌های اسلام‌گرا در لندن بود که مسافرانی را که در ساعات شلوغ صبحگاهی عازم کارشان بودند هدف قرار داد.

سه تروریست به طور جداگانه سه بمب دست ساز را پشت سر هم در قطارهای متروی لندن در سراسر شهر منفجر کردند و تروریست چهارم بمب دیگری را در یک اتوبوس دو طبقه در میدان تاویستوک منفجر کرد.

به غیر از بمب‌گذاران، 52 نفر از ساکنان بریتانیا از 18 نفر از ملیت های مختلف در این حملات کشته و بیش از 700 نفر زخمی شدند .

قبل از حمله به عراق در سال 2003، برخی از صاحبنطران از جمله رئیس وقت MI5 الیزا منینگهام بولر – هشدار داده بودند که این امر خیابان‌های بریتانیا را خطرناک‌تر می‌کند.این هشدارها توسط نخست وزیر وقت،  تونی بلر نادیده گرفته شد.

چهار عامل انتحاری مسلمان بودند و در پیام صوتی که از خود گذاشتند یادآورشده بودند:

«دولت های منتخب دموکراتیک شما به طور مداوم به جنایات علیه مردم ما را در سراسر جهان ادامه می دهند.» (1)

 دولت بریتانیا عمداً تصمیم گرفت که در مورد ارتباط بین ماجراجویی خارجی در افغانستان و عراق و تروریسم در داخل تحقیق نکند یا دست کم در این مورد سکوت اختیار کرد.

 اما در 22 می 2017، سلمان عابدی اهل لیبی وارد یک کنسرت پاپ در منچستر آرنا شد و یک بمب دست ساز را منفجر کرد و 23 نفر (از جمله خودش) را کشت و بیش از 1000 نفر را مجروح کرد. سلمان عابدی از خانواده ای تبعیدی از  لیبی وپدرش رمضان یکی از حامیان گروه مبارزات اسلامی لیبی (LIFG) وابسته به القاعده بود.

تحقیقات طبقه بندی شده نشان می دهد که بمب‌گذار منچستر و خانواده‌اش بخشی از نیروهای شبه‌نظامی اسلام‌گرا بودند که به طور پنهانی توسط ارتش بریتانیا و ناتو در جنگ لیبی در سال 2011 حمایت می‌شدند.

پرسش اینست که شهروندان بیگناه اروپا تا کی باید جان خود را در راه سیاست خارجی دولتشان بدهند؟

سیاستی که حتی مال خودشان هم نیست و از طرف آمریکا به آن ها تحمیل شده است.

 آیا اروپا هم محتاج جنبش استقلال طلبی است تا بتواند اختیار حیاتش راخود به دست بگیرد؟

—-

(1)

https://en.wikipedia.org/wiki/7_July_2005_London_bombings

(2)

https://consortiumnews.com/2022/07/01/is-there-a-price-in-blood-for-british-foreign

–